مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- گروه روانشناسی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران
2- گروه روانشناسی بالینی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران
3- گروه روانشناسی، واحد نایین، دانشگاه آزاد اسلامی، نایین، ایران
2- گروه روانشناسی بالینی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران
3- گروه روانشناسی، واحد نایین، دانشگاه آزاد اسلامی، نایین، ایران
چکیده: (15 مشاهده)
زمینه و هدف: توجه به سلامت روانشناختی کارکنان می‌تواند به عنوان یکی از اهداف اصلی متخصصان سلامت روان باشد. بر همین اساس هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش تاب‌آوری بر تحمل پریشانی و سرمایه‌های روانشناختی کارکنان وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی بود.
روش بررسی: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه کارکنان وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی تشکیل دادند. از بین آن‌ها 30 نفر داوطب واجد شرایط به صورت در دسترس وارد مطالعه شدند و به تصادف در گروه‌های آزمایش و گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. هر دو گروه در مراحل پیش آزمون و پس آزمون، مقیاس تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، ۲۰۰۵) و پرسشنامه سرمایه روانشناختی (لوتانز و همکاران، 2007) را تکمیل کردند. برنامه آموزش تاب‌آوری روی گروه آزمایش به صورت ده جلسه نود دقیقه‌ای و هر جلسه هفته‌ای دو بار اجرا شد. اما گروه گواه هیچ برنامه درمانی دریافت نکرد. تحلیل داده‌ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس در نرم افزار SPSS نسخه 27 صورت گرفت و سطح معناداری آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد در متغیرهای تحمل پریشانی (تحمل، جذب، ارزیابی و تنظیم) و سرمایه‌های روانشناختی (خودکارآمدی، امیدواری، تاب‌آوری و خوشبینی)، بین گروه‌های آزمایش و گواه در پس آزمون، پس از حذف اثر پیش آزمون، تفاوت معناداری وجود داشت (001/0p<). همچنین آموزش تاب‌آوری توانست 59 درصد تحمل، 71 درصد جذب، 52 درصد ارزیابی و 38 درصد تنظیم، 35 درصد خودکارامدی، 47 درصد امیدواری، 76 درصد تاب‌آوری و 36 درصد خوشبینی را افزایش داد.
نتیجه گیری: براساس یافته‌های پژوهش نتیجه گرفته می‌شود، آموزش تاب‌آوری به کارکنان وزارت کار روش مناسبی برای بهبود تحمل پریشانی و سرمایه‌های روانشناختی آنان است.
روش بررسی: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه کارکنان وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی تشکیل دادند. از بین آن‌ها 30 نفر داوطب واجد شرایط به صورت در دسترس وارد مطالعه شدند و به تصادف در گروه‌های آزمایش و گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. هر دو گروه در مراحل پیش آزمون و پس آزمون، مقیاس تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، ۲۰۰۵) و پرسشنامه سرمایه روانشناختی (لوتانز و همکاران، 2007) را تکمیل کردند. برنامه آموزش تاب‌آوری روی گروه آزمایش به صورت ده جلسه نود دقیقه‌ای و هر جلسه هفته‌ای دو بار اجرا شد. اما گروه گواه هیچ برنامه درمانی دریافت نکرد. تحلیل داده‌ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس در نرم افزار SPSS نسخه 27 صورت گرفت و سطح معناداری آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد در متغیرهای تحمل پریشانی (تحمل، جذب، ارزیابی و تنظیم) و سرمایه‌های روانشناختی (خودکارآمدی، امیدواری، تاب‌آوری و خوشبینی)، بین گروه‌های آزمایش و گواه در پس آزمون، پس از حذف اثر پیش آزمون، تفاوت معناداری وجود داشت (001/0p<). همچنین آموزش تاب‌آوری توانست 59 درصد تحمل، 71 درصد جذب، 52 درصد ارزیابی و 38 درصد تنظیم، 35 درصد خودکارامدی، 47 درصد امیدواری، 76 درصد تاب‌آوری و 36 درصد خوشبینی را افزایش داد.
نتیجه گیری: براساس یافته‌های پژوهش نتیجه گرفته می‌شود، آموزش تاب‌آوری به کارکنان وزارت کار روش مناسبی برای بهبود تحمل پریشانی و سرمایه‌های روانشناختی آنان است.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
