مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: خانواده به‌عنوان واحد اجتماعی، کانون رشد، تکامل و تغییر و تحول آسیب‌ها و عوارض به‌شمار می‌رود که بستری برای شکوفایی و نیز فروپاشی روابط میان اعضایش است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر استحکام روانی، انعطاف‌پذیری روانشناختی و تحمل پریشانی زنان دچار دلزدگی زناشویی انجام شد.
روش پژوهش: روش این مطالعه، نیمه‌آمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آرمون همراه با گروه گواه بود. جامعه‌ی آماری پژوهش را تمامی‌زنان واجد شرایط داوطلب متأهل مراجعه‌کننده به کلینیک‌های مشاوره و خانواده در شهر تهران در سال 1403 تشکیل دادند. با استفاده از روش نمونه‌گیری دردسترس، سی نفر از زنان متأهل دارای نمره‌ی بیشتر از میانگین در مقیاس دل‌زدگی زناشویی (پاینز، ۱۹۹۶) وارد مطالعه شدند و به‌تصادف در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند. دو گروه در پیش‌آزمون-پس‌آزمون، پرسشنامه‌های استحکام روانی کلاف (2007)، انعطاطف‌پذیری روانشناختی دنیس و وندروال (2010) و تحمل آشفتگی سیمونز و همکاران (2005)، را تکمیل کردند. درمان مبتنی بر شفقت روی گروه مداخله به صورت هشت جلسه‌ی شصت دقیقه‌ای و هرجلسه هفته‌ای یکبار اجرا شد؛ اما گروه گواه برنامه‌ی درمانی دریافت نکرد. تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس در نرم‌افزار SPSS نسخه‌ی 27 صورت گرفت. سطح معناداری آزمون‌ها 05/0 در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج پژوهش حاکی از آن بود که درمان مبتنی بر شفقت بر افزایش بر استحکام روانی، انعطاف‌پذیری روانشناختی (جایگزین‌ها، مهار و رفتارهای انسانی) و تحمل پریشانی (تحمل پریشانی هیجانی، برآورد ذهنی و تنظیم) زنان دچار دلزدگی زناشویی در گروه آزمایش، اثربخشی داشت (001/0>P).
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های پژوهش، ازآنجاکه درمان مبتنی بر شفقت، همدلی افراد را تسهیل می‌کند، در بهبود استحکام روانی، انعطاف‌پذیری روانشناختی و تحمل پریشانی زنان دچار دلزدگی زناشویی مؤثر است.