چکیده
زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تعاملی تمرین کم‌خطا-پر‌خطا و خواب-هوشیاری بر یادگیری مهارت پرتاب یک‌دستی در کودکان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر بود. 
روش‌بررسی: پژوهش حاضر به‌صورت شبه‌تجربی انجام شد. شرکت‌کنندگان، ۳۳ کودک کم‌توان ذهنی با دامنهٔ سنی ۷ تا ۱۰ سال بودند که به‌طور تصادفی در سه گروه آزمایشی (تمرین کم‌خطا، تمرین پرخطا و تمرین اختصاصی) قرار گرفتند و طی ۱۲‌جلسه اکتساب، تکلیف دقت پرتاب یک‌دستی به‌سمت صفحهٔ هدف روی دیوار را با دست راست انجام دادند. روایی و پایایی این تکلیف توسط لوسیانا و همکاران (۲۰۱۲) تأیید شد. کودکان دو ساعت و ۲۴ ساعت بعد از اجرای آخرین جلسهٔ اکتساب، در آزمون‌های یادداری شرکت کردند. داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس عاملی مرکب با تکرار روی عامل جلسات تمرین، تحلیل واریانس یک‌راهه و تحلیل واریانس عاملی مرکب تحلیل شد. 
یافته‌ها: نتایج نشان داد در آزمون یادداری اول (قبل از خواب شبانه) آزمودنی‌ها در گروه تمرین کم‌خطا عملکرد بهتری در مقایسه با سایر گروه‌ها داشتند (۰٫۰۵>p). گروه‌های تمرین کم‌خطا و تمرین اختصاصی در آزمون یادداری دوم که بعد از خواب شبانه اجرا شد، عملکرد بهتری در مقایسه با گروه تمرین پرخطا داشتند (۰٫۰۵>p).
نتیجه‌گیری: مربیان و معلمان می‌بایست در برنامه‌ریزی‌های آموزشی خود، نقش تمرین در شرایط اختصاصی و تمرین کم‌خطا را جهت افزایش سرعت کدگذاری اطلاعات بر افزایش عملکرد مدنظر قرار دهند.