زمینه و هدف: ﻛﺎستی‌ﻫﺎی ﻣﻮﺟـﻮﺩ ﺩﺭ کفایت ﺍﺟﺘﻤـﺎعی و مهارت خویشتن‌داری ﺩﺭ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ سندروم داون ﻣﻮﺟـﺐ ﺷﺪﻩ ﺗـﺎ آن‌ها ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫـﺎی ﻣﻨﺎﺳـﺐ ﺩﺭ موقعیت‌های ﺍﺟﺘﻤﺎعی ﺁﮔﺎهی ﻛـﺎفی ﻧﺪﺍﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و ﺩﺭ ﺗﻌﺎﻣل‌های ﺑـﻴﻦ‌ﻓﺮﺩﻯ دچار مشکل شوند. پژوهش حاضر، با هدف بررسی اثربخشی آموزش نظریهٔ ذهن بر کفایت اجتماعی و خویشتن‌داری در کودکان سندروم داون دوره‌های اول و دوم ابتدایی شهر یزد، در سال تحصیلی ۹۷-۱۳۹۶ انجام شد. 
روش‌بررسی: پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون‌پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری را تمامی کودکان سندروم داون شهر یزد تشکیل دادند که ۲۴ کودک مبتلا به این سندروم، به‌روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شده و به‌صورت تصادفی در دو گروه ۱۲نفرهٔ آزمایش و گواه قرار گرفتند. با استفاده از آزمون‌های کفایت اجتماعی (پرندین، ۱۳۸۵) و خرده‌مقیاس خویشتن‌داری پرسشنامهٔ مهارت اجتماعی (گرشام و الیوت، ۱۹۹۰) هر دو گروه در دو موقعیت پیش‌آزمون و پس‌آزمون سنجیده شدند. در گروه آزمایش ۱۲ جلسه آموزش نظریهٔ ذهن صورت گرفت. داده‌ها در سطح آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس) توسط نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۱ تجزیه‌وتحلیل شدند. 
یافته‌ها: نتایج نشان داد آموزش نظریهٔ ذهن بر کفایت اجتماعی (۰٫۰۰۱>p)  و خویشتن‌داری (۰٫۰۰۱>p)  کودکان گروه آزمایش تأثیر معنا‌دار داشته است. 
نتیجه‌گیری: باتوجه به نتایج حاصل، آموزش نظریهٔ ذهن باعث بهبود کفایت اجتماعی و خویشتن‌داری در کودکان سندروم داون می‌شود.