زمینه و هدف: ۵تا۶درصد از کودکان مقطع دبستان دارای اختلال هماهنگی رشدی هستند و تشخیص به‌موقع و اتخاذ راهکارهای حمایتی ضروری است. پژوهش حاضر با هدف مقایسهٔ تمرین منتخب ورزشی ذهنی و ترکیبی و نیز گزینش بهترین روش جهت رشد ادراک شایستگی حرکتی پسران ۹تا۱۰سال دارای این اختلال انجام شد.
روش‌بررسی: طرح پژوهش تجربی از نوع پیش‌آزمون‌‌پس‌آزمون با گروه گواه بود. ۵۵ پسر ۹تا۱۰سالهٔ شیرازی توسط پرسشنامهٔ اختلال هماهنگی رشدی (کاپلان و همکاران، ۲۰۰۶) و مجموعهٔ آزمون ارزیابی حرکت کودکان-۲ (هندرسون ساگدن و بارنت، ۲۰۰۷) غربال شده و پس از همسان‌سازی شفافیت تصویرسازی دیداری (مارکس، ۱۹۷۳) و ادراک شایستگی جسمانی (هارتر، ۱۹۸۵) به‌‌شکل تصادفی ساده در سه گروه تجربی (۱۴نفره) و یک‌گروه گواه (۱۳نفره) قرار گرفتند. مداخلهٔ تمرین بدنی و ذهنی و ترکیبی ۲۴ جلسهٔ ۴۵دقیقه‌ای برگزار شد. به‌منظور تحلیل داده‌ها آزمون شاپیرو-ویلک جهت نرمال‌بودن توزیع متغیرهای وابسته، آزمون تحلیل کوواریانس با استفاده از پیش‌آزمون به‌عنوان کووریت، آزمون تی‌همبسته جهت ارزیابی اثر مداخله، آزمون لوین برای همگنی واریانس‌ها و آزمون بونفرونی جهت آزمون تعقیبی به‌کار رفت. نتایج با سطح معناداری ۰٫۰۵>p توسط نرم‌افزار آماری SPSS نسخهٔ ۱۹ تحلیل شد. 
یافته‌ها: میانگین ادراک شایستگی حرکتی سه گروه تمرین ذهنی و بدنی و ترکیبی در نوبت پس‌آزمون درمقایسه با ‌پیش‌آزمون افزایش معناداری داشت (۰٫۰۰۱>p). تغییر‌پذیری نمرات ادراک شایستگی حرکتی ناشی‌از اعمال متغیر تمرین بدنی ۵۵‌صدم و ذهنی ۴۳‌صدم و ترکیبی ۷۳‌صدم بود. 
نتیجه‌گیری: با‌توجه به یافته‌های این پژوهش در پسران ۹تا۱۰ساله، تمرین ترکیبی بهترین شیوهٔ تمرینی برای تسریع رشد ادراک شایستگی حرکتی در کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی است.