زمینه و هدف: سازگاری زناشویی به‌معنای ظرفیت سازگارشدن با مشکلات و توانایی حل آن‌ها است. پژوهشگران امروزه به‌دنبال یافتن عوامل مرتبط با این سازگاری هستند. پژوهش حاضر با هدف ارائهٔ مدل سازگاری زناشویی براساس سبک‌های فرزندپروری با نقش میانجی طرحوارهٔ حوزهٔ محدودیت مختل و راهبردهای مقابله‌ای انجام شد.
روش‌بررسی: این مطالعه از نوع همبستگی بود. جامعهٔ آماری را زوجین مراجعه‌کننده به مراکز مشاورهٔ بهزیستی استان البرز در سال ۱۳۹۶ تشکیل دادند. در این پژوهش، پرسشنامهٔ سازگاری زناشویی (اسپینر، ۱۹۷۶)، پرسشنامهٔ راهبردهای مقابله‌ای یانگ-رای (۱۹۹۴)، پرسشنامهٔ سبک‌های فرزندپروری ادراک‌شده (یانگ، ۱۹۹۴) و پرسشنامهٔ طرحواره‌های ناسازگار اولیهٔ یانگ-فرم کوتاه (یانگ، ۱۹۸۸) به‌کار رفت. داده‌ها با روش همبستگی پیرسون و مدل‌یابی ساختاری با استفاده از نرم‌افزارهای SPSS نسخهٔ ۲۲ و AMOS نسخهٔ ۲۳ تحلیل شدند. سطح معناداری ۰٫۰۵ برای تحلیل‌های آماری در نظر گرفته شد. 
یافته‌ها: نتایج نشان داد که سبک‌های فرزندپروری با نقش میانجی راهبردهای جبران (۰٫۰۰۱>p) و اجتناب (۰٫۰۰۱>p) و طرحوارهٔ حوزهٔ محدودیت مختل (۰٫۰۰۱>p) می‌تواند سازگاری زناشویی را تبیین کند (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه‌گیری: به‌طورکلی یافته‌ها تأییدکنندهٔ مدل سازگاری زناشویی براساس سبک‌های فرزندپروری با نقش میانجی طرحوارهٔ حوزهٔ محدودیت مختل و راهبردهای مقابله‌ای است.