زمینه و هدف: خانواده، یک سیستم اجتماعی، شامل گروهی از افراد است که از طریق ازدواج، تولیدمثل و تربیت فرزندان باهم زندگی کرده و نقش حیاتی برای رشد و پیشرفت افراد ایفا می‌کنند. هدف پژوهش حاضر، مقایسهٔ اثربخشی درمان شناختی‌رفتاری و دارودرمانی (بوپروپیون) بر رضایت جنسی و دلزدگی زناشویی زنان مبتلا به اضطراب رابطه جنسی بود. 
روش‌بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه‌آزمایشی در قالب طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با سه گروه بود. جامعهٔ آماری پژوهش مراجعان به مراکز درمانی نیشابور در بهار ۱۳۹۶ با تشخیص اضطراب رابطهٔ جنسی بودند. ۳۹ نفر به روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب و به شیوهٔ تصادفی با لحاظ کردن ملاک‌های ورود و خروج در سه گروه قرار داده شدند. گروه اول تحت هشت جلسه درمان شناختی‌رفتاری قرار گرفت و گروه دوم دارودرمانی دریافت نمود، گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. مقیاس‌های رضایت‌جنسی (هادسون و کروسکاپ، ۱۹۸۱) و دلزدگی زناشویی (پایئز، ۱۹۹۶) در ابتدا و انتهای پژوهش برای گروه‌ها اجرا شد. مقایسهٔ نتایج با کوواریانس چندمتغیری و آزمون‌تعقیبی بونفرونی با نرم‌افزار SPSS در سطح معناداری ۰٫۰۵ انجام گرفت. 
یافته‌ها: نتایج به‌دست‌آمده از تحلیل داده‌ها نشان داد که درمان شناختی‌رفتاری و دارودرمانی، در بهبود رضایت‌جنسی و دلزدگی زناشویی مؤثر است و تفاوت معناداری بین این دو درمان مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: می‌توان گفت در کار با زنان دارای اختلال رابطه‌جنسی، استفاده همزمان از دارودرمانی و رواندرمانی اثربخشی مضاعفی دارد. پیشنهاد می‌شود از درمان شناختی‌رفتاری به عنوان درمانی مبتنی بر شواهد پژوهشی در بهبود رضایت جنسی و دلزدگی زناشویی افراد دارای اضطراب رابطه جنسی استفاده گردد.