هدف: یکی از عوارض جانبی بسیار رایج آسیب نخاعی، کاهش عملکرد جسمی است که موجب افسردگی و کاهش کیفیت زندگی در این افراد می‌گردد. با اینکه ارتباط ارتقای فعالیت بدنی در جمعیت عادی و افراد دچار آسیب نخاعی با بهبود کیفیت زندگی و کاهش افسردگی دیده شده است، لازم است بدانیم که چه نوع از فعالیت بدنی می‌تواند بر افزایش کیفیت زندگی و کاهش افسردگی مؤثر باشد. هدف از مطالعهٔ حاضر بررسی ارتباط بین نوع فعالیت بدنی با کیفیت زندگی و افسردگی در افراد دچار آسیب نخاعی بود.
روش‌بررسی: مطالعهٔ حاضر مطالعه‌ای توصیفی‌تحلیلی به‌شیوهٔ مقطعی بود. تعداد ۶۰ نفر با آسیب نخاعی از افراد مراجعه‌کننده به انجمن ضایعهٔ نخاعی تهران در این پژوهش شرکت کردند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامهٔ بین‌المللی فعالیت بدنی (۲۰۱۱)، پرسشنامهٔ کیفیت زندگی SF-12 (۲۰۰۹)، تست افسردگی بک (۲۰۰۲) و پرسشنامهٔ اطلاعات فردی بود. برای تجزیه‌وتحلیل اطلاعات از نرم‌افزار SPSS استفاده شد و یافته‌ها در دو بخش توصیفی و استنباطی ارائه گردید؛ در بخش استنباطی به‌منظور بررسی روابط بین میان فعالیت بدنی با کیفیت زندگی و افسردگی از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندمتغیره استفاده شد. در تمامی آزمون‌ها سطح معناداری برابر با ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: فعالیت بدنی مرتبط با کار (۰٫۰۴۵=p و ۰٫۲۵۰=r) فعالیت بدنی مرتبط با تردد (۰٫۰۴۸=p و ۰٫۲۴۹=r) و فعالیت بدنی مرتبط با تفریح (۰٫۰۴۹=p و ۰٫۲۴۹=r) با کیفیت زندگی جسمی رابطهٔ مستقیم و معناداری داشتند. همچنین رابطهٔ فعالیت بدنی کل و انواع فعالیت بدنی با کیفیت زندگی روانی معنادار نبود. همچنین بین فعالیت بدنی مرتبط با تردد (۰٫۰۲۰=p و ۰٫۲۲۹-=r) و فعالیت بدنی مرتبط با تفریح (۰٫۰۱۰=p و ۰٫۳۲۷-=r) و افسردگی رابطه‌ای معنادار و معکوس دیده شد.
نتیجه‌گیری: در مطالعهٔ حاضر فعالیت بدنی مرتبط با تفریح، متغیری بودکه بیشترین اثر را هم بر افزایش کیفیت زندگی و هم کاهش افسردگی در افراد دچار آسیب نخاعی داشت. جهت ارتقای مشارکت این افراد در فعالیت‌های بدنی مرتبط با تفریح نیاز است که حمایت‌های اجتماعی و تطابقات محیطی برای افراد دچار آسیب نخاعی فراهم گردد.

واژه‌های کلیدی: آسیب نخاعی، فعالیت بدنی، کیفیت زندگی، افسردگی.

متن کامل [PDF 802 kb]   (882 دریافت)