هدف و زمینه: یکی از آسیبهای اساسی موجود در حوزهٔ اختلال طیف اتیسم، آسیب به مهارتهای ارتباطی فرد است که مشکلاتی را در زبان و گفتار بهوجود میآورد. از مهارتهای مهم بازی که با فراگیری مهارتهای زبانی و گفتاری در ارتباط است، بازی نمادین است. این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی آموزش بازی نمادین بر ارتباط کودکان ۴تا۶ سال مبتلا به اختلال اتیسم با عملکرد بالا صورت گرفت.
روشبررسی: این پژوهش به لحاظ روش، از نوع آزمایشی با طرح تکآزمودنی بود که با استفاده از روشB -A انجام شد. جامعهٔ آماری پژوهش را کودکان مبتلا به اختلال اتیسم با عملکرد بالا در شهر سبزوار در سال ۱۳۹۷ تشکیل دادند. با استفاده از روش نمونهگیری هدفمند سه کودک مبتلا به اختلال اتیسم با عملکرد بالا انتخاب شدند. جلسات آموزشی در قالب ۳۶ جلسه، هر هفته چهار روز بهمدت ۱٫۵ ساعت تنظیم و برگزار شد. برای اندازهگیری متغیر وابسته، قبل و بعد از اجرای برنامهٔ مداخله، چکلیست ارزیابی درمان اتیسم (ریملند و ادلسون، ۲۰۰۰) بهکار رفت. برای تجزیهوتحلیل دادهها، تحلیل دیداری نمودارها و خط روند، شاخص پایایی تغییر، شاخص درصد بهبودی، درصد دادههای غیرهمپوش (PND) و درصد دادههای همپوش (POD) بهکار رفت. دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS نسخۀ ۲۳ تحلیل شد. سطح معناداری ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافتهها: نتایج نشان داد، آموزش بازی نمادین در بهبود مهارتهای ارتباطی هر سه شرکتکننده مؤثر بود. مقادیر شاخص پایایی تغییر حاصل برای هر سه شرکتکننده در مرحلهٔ مداخله، بیشتر از مقدار ملاک (۱٫۹۶) بود که نشان از معناداری این درمان داشت (۰٫۰۵>p). درصد بهبودی برای هر سه شرکتکنندۀ اول، دوم و سوم، بهترتیب ۶۶، ۵۱ و ۶۷درصد بهدست آمد.
نتیجهگیری: براساس یافتههای این پژوهش نتیجه گرفته میشود که اجرای برنامهٔ درمانی مبتنیبر بازی نمادین، میتواند بهعنوان روش آموزشی مؤثر برای بهبود مهارتهای ارتباطی (زبانی و گفتاری) در کودکان پیشدبستانی مبتلا به اختلال اتیسم با عملکرد بالا استفاده شود.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |