زمینه و هدف: اعتیاد به‌معنای پاسخ فیزیولوژیک بدن به مصرف مداوم مواد اعتیادآور است. عوامل مهمی که در موفقیت یا نبود موفقیت افراد وابسته به مواد در ترک وجود دارد، خودکنترلی و ولع مصرف است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان با tDCS بر ولع مصرف و خودکنترلی در افراد وابسته به مواد مخدر بود.
روش‌بررسی: روش پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری پژوهش تمامی افراد وابسته به مواد مراجعه‌کننده به بیمارستان گلستان شهر اهواز در سال ۱۳۹۸ بودند که با استفاده از روش نمونه‌گیری هدف‌مند تعداد ۴۰ نفر از آنان انتخاب شدند. سپس به‌صورت تصادفی در گروه‌های آزمایشی و گواه (هر گروه ۲۰ نفر) قرار گرفتند. به‌منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامۀ ولع مصرف (فرانکن و همکاران، ۲۰۰۲) و مقیاس خودکنترلی (تانجی و همکاران، ۲۰۰۴) استفاده شد. گروه‌ آزمایشی تحت درمان با tDCS قرار گرفت؛ اما گروه گواه هیچ‌گونه مداخله‌ای دریافت نکرد. داده‌ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس، در سطح معناداری ۰٫۰۵ تجزیه‌وتحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که درمان با tDCS بر بهبود ولع مصرف (۰٫۰۰۲=p، ۱۱٫۶۷=F) و خودکنترلی (۰٫۰۰۴=p، 52٫13=F) افراد وابسته به مواد مخدر مؤثر بود.
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های این پژوهش می‌توان گفت که درمان با tDCS بر بهبود ولع مصرف و خودکنترلی افراد وابسته به مواد مخدر مؤثر است و می‌توان از آن برای بهبود وضعیت افراد وابسته به این مواد استفاده کرد.