زمینه و هدف: یکی از مشکلات اساسی کودکان با اختلال هماهنگی رشدی که مانع یادگیری آنها در سالهای اولیهٔ تحصیل میشود، نقص در کارکردهای اجرایی است. هدف از انجام این پژوهش، تعیین اثربخشی برنامهٔ آموزش کارکرد اجرایی ازطریق فعالیت بدنی بر بازداری پاسخ، در کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی بود.
روشبررسی: روش مطالعهٔ حاضر از نوع نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی کودکان ۹تا۱۲سالهٔ مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی شهر کرمانشاه تشکیل دادند. بهصورت دردسترس بیست کودک مبتلا به اختلال هماهنگ رشدی انتخاب شدند و بهطور تصادفی در گروه گواه و گروه آزمایش گمارده شدند (هر گروه ده نفر). ابزارهای پژوهش، مقیاس هوش وکسلر برای کودکان-ویرایش پنجم (وکسلر، ۲۰۱۴)، پرسشنامهٔ اختلال هماهنگی رشدی (ویلسون و همکاران، ۲۰۰۹)، آزمون ارزیابی حرکات جنبشی کودکان (هندرسون و همکاران، ۲۰۰۷) و آزمون استروپ (استروپ، ۱۹۳۵) بود. برنامهٔ کارکردهای اجرایی مبتنیبر تمرینات حرکتی طی دوازده هفتۀ متوالی و دو بار در هفته بهمدت هفتاد دقیقه برگزار شد. تحلیل دادهها با استفاده از آزمون تی مستقل و روش آماری تحلیل کوواریانس تکمتغیره در نرمافزار SPSS نسخهٔ ۲۳ صورت گرفت. سطح معناداری آزمونها ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافتهها: نتایج نشان داد، پس از حذف اثر پیشآزمون، تفاوت معناداری بین میانگین نمرات پسآزمون گروه آزمایش و گروه گواه مشاهده شد (۰٫۰۰۱≥p). باتوجه به مجذور اتا، ۹۴درصد از تغییرات نمرات بازداری پاسخ ناشیاز تأثیر تمرینات بود.
نتیجهگیری: دوازده هفته تمرینات کارکردهای اجرایی ازطریق فعالیت بدنی باعث بهبود بازداری پاسخ کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی میشود؛ بنابراین پیشنهاد میشود، کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی در برنامههای ورزشی مبتنیبر آموزش کارکردهای اجرایی و دارای بار توجهی زیاد، شرکت کنند.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |