هدف این پژوهش تعیین رابطه امید به زندگی و خودتنظیمی با عملکرد تحصیلی با میانجی گری جو عاطفی خانواده دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه بود. این مطالعه به روش همبستگی انجام شد و همچنین  با استفاده از معادلات ساختاری به نقش میانجی گری جو عاطفی خانواده نیز پرداخته شد.  جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه ی دانش آموزان دختر دوره ی متوسطه  دوم شهر تهران در سال تحصیلی 98 ـ 1397  بود . نمونه ی پژوهش 330 نفر از دانش آموزان جامعه مورد بحث بود و برای انتخاب نمونه مورد نظر از بین دانش آموزان از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای و در گام بعدی، از روش تصادفی استفاده شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود که در این پژوهش علاوه بر فرم مشخصات فردی محقق ساخته از پرسشنامه های عملکرد تحصیلی فام و تیلور (1999) و پرسشنامه جو عاطفی خانواده هیل برن ( 1964 ) و پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر (1991) و پرسشنامه خودتنظیمی بوفارد استفاده شد . جهت بررسی اثر نقش میانجی بین متغیرهای مورد مطالعه در این پژوهش در مدل ساختاری از روش بوت استرپ استفاده شد و رابطه امید به زندگی با عملکرد تحصیلی نقش میانجی جوعاطفی خانواده مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد رابطه خود تنظیمی و عملکرد تحصیلی با نقش میانجی جو عاطفی خانواده اثرات کامل و اثر مستقیم و اثر غیر مستقیم معنادار نبوده که این بدان معناست اثر میانجی وجود ندارد. به عبارت دیگر جو عاطفی خانواده قادر نیست رابطه میانجی در رابطه بین متغیر خود تنظیمی و عملکرد تحصیلی نقش داشته باشد.نتایج این پژوهش با پژوهش های آزادواری(1397)، آرای زنگنه و عسگری(1396) و محبی و همکاران(1390) ناهمسو است، آنها در پژوهش خود نشان دادند که بین جو عاطفی خانواده با عملکرد تحصیلی و پیشرفت تحصیل و خود تنظیمی رابطه وجود دارد .

واژه‌های کلیدی: عملکرد تحصیلی، خودتنظیمی، جو عاطفی خانواده