جلد 12 - شماره سال ۱۴۰۱
جلد (12): 163 |
برگشت به فهرست نسخه ها
فاطمه رحمانی1 
، فرامرز سهرابی اسمرود* 2، حسن اسدزاده3 ، بیتا نصراللهی4
، فرامرز سهرابی اسمرود* 2، حسن اسدزاده3 ، بیتا نصراللهی4
1- دانشجوی دکتری روانشناسی عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران، تهران، ایران
2- استاد گروه روانشناسی بالینی دانشکدهٔ روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبائی تهران، تهران، ایران
3- دانشیار گروه روانشناسی تربیتی دانشکدهٔ روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبائی تهران، تهران، ایران
4- استادیار گروه روانشناسی عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران، تهران، ایران
2- استاد گروه روانشناسی بالینی دانشکدهٔ روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبائی تهران، تهران، ایران
3- دانشیار گروه روانشناسی تربیتی دانشکدهٔ روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبائی تهران، تهران، ایران
4- استادیار گروه روانشناسی عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران، تهران، ایران
چکیده: (692 مشاهده)
زمینه و هدف: زنان مطلقه از اقشار بسیار آسیب‌پذیر جامعه به‌شمار می‌روند که با مسائل و مشکلات روحی‌روانی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مواجه هستند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه‌درمانی مثبت‌نگر بر ناگویی خُلقی، تاب‌آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه بود.
روش‌بررسی: این پژوهش به روش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه انجام شد. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی زنان مطلقه مراجعه‌کننده به سازمان بهزیستی استان تهران در نیمهٔ دوم سال ۱۳۹۸ به تعداد ۲۶۳ نفر تشکیل دادند. از بین آن‌ها سی نفر داوطلب واجد شرایط به‌روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. آزمودنی‌های دو گروه، مقیاس ناگویی خُلقی تورنتو (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴)، مقیاس تاب‌آوری کانر-دیویدسون (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) و مقیاس بهزیستی ذهنی (کییز و ماگیارمو، ۲۰۰۳) را در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون تکمیل کردند. برای گروه آزمایش به‌مدت هشت جلسه مداخلهٔ گروه‌درمانی مثبت‌نگر ارائه شد؛ درحالی‌که در طول این مدت گروه گواه هیچ‌گونه مداخله‌ای دریافت نکرد. داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس در نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۴ تحلیل شد. سطح معنا‌داری برای همهٔ آزمون‌ها ۰٫۰۵ بود.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، گروه‌درمانی مثبت‌نگر موجب کاهش ناگویی خُلقی زنان مطلقه در گروه آزمایش شد (۰٫۰۰۱>p) و تاب‌آوری و بهزیستی ذهنی آن‌ها را ارتقا بخشید (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه‌گیری: باتوجه به یافته‌های پژوهش نتیجه‌گیری می‌شود، برای کاهش ناگویی خُلقی و افزایش تاب‌آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه می‌توان از گروه‌درمانی مثبت‌نگر استفاده کرد.
روش‌بررسی: این پژوهش به روش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه انجام شد. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی زنان مطلقه مراجعه‌کننده به سازمان بهزیستی استان تهران در نیمهٔ دوم سال ۱۳۹۸ به تعداد ۲۶۳ نفر تشکیل دادند. از بین آن‌ها سی نفر داوطلب واجد شرایط به‌روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. آزمودنی‌های دو گروه، مقیاس ناگویی خُلقی تورنتو (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴)، مقیاس تاب‌آوری کانر-دیویدسون (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) و مقیاس بهزیستی ذهنی (کییز و ماگیارمو، ۲۰۰۳) را در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون تکمیل کردند. برای گروه آزمایش به‌مدت هشت جلسه مداخلهٔ گروه‌درمانی مثبت‌نگر ارائه شد؛ درحالی‌که در طول این مدت گروه گواه هیچ‌گونه مداخله‌ای دریافت نکرد. داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس در نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۴ تحلیل شد. سطح معنا‌داری برای همهٔ آزمون‌ها ۰٫۰۵ بود.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، گروه‌درمانی مثبت‌نگر موجب کاهش ناگویی خُلقی زنان مطلقه در گروه آزمایش شد (۰٫۰۰۱>p) و تاب‌آوری و بهزیستی ذهنی آن‌ها را ارتقا بخشید (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه‌گیری: باتوجه به یافته‌های پژوهش نتیجه‌گیری می‌شود، برای کاهش ناگویی خُلقی و افزایش تاب‌آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه می‌توان از گروه‌درمانی مثبت‌نگر استفاده کرد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |