چکیده
زمینه ‌و‌ هدف: لازمهٔ کمک به افراد مبتلا به عروق کرونر قلب، شناخت عوامل مؤثر بر اضطراب حالت-صفت و تکانشوری این افراد است. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان مبتنی‌بر شفقت بر نشانگان اضطراب حالت-صفت و تکانشوری در بیماران مبتلا به عروق کرونر قلب بود.
روش‌بررسی: این پژوهش، مطالعه‌ای کاربردی و از نظر روش تحقیق از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ ‌آماری این پژوهش را تمامی بیماران قلبی‌عروقی بستری در بیمارستان‌ قلب و عروق مدنی تبریز در سال ۱۳۹۸ تشکیل دادند. از بین آن‌ها تعداد چهل نفر داوطلب مشارکت در پژوهش به‌روش نمونه‌گیری هدف‌مند وارد مطالعه شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه بیست‌نفره (آزمایش و گواه) قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از مقیاس تکانشگری (بارت، ۱۹۹۴) و فرم تجدیدنظرشدۀ سیاههٔ اضطراب حالت-صفت (اشپیلبرگر و واگ، ۱۹۸۴) به‌دست آمد. گروه مداخله براساس بستهٔ آموزشی گیلبرت (۲۰۰۹) در دوازده جلسۀ شصت‌دقیقه‌ای و هفته‌ای یک ‌بار آموزش دریافت کرد؛ اما گروه گواه در این مدت هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. تحلیل داده‌ها با آزمون‌های خی‌دو و تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۲ صورت گرفت. سطح معناداری در این پژوهش، ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر کاهش نشانگان اضطراب حالت-صفت و تکانشوری در بیماران مبتلا به عروق کرونر قلب در گروه آزمایش مؤثر بود (۰٫۰۰۱>p). در نشانگان اضطراب حالت-صفت و تکانشگری تفاوت معناداری بین مراحل پس‌آزمون و پیگیری مشاهده شد (۰٫۰۰۱>p) که ماندگاری اثربخشی درمان مبتنی‌بر شفقت در مرحلهٔ پیگیری برای هر دو متغیر مذکور را نشان داد.
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های این پژوهش، اثربخشی درمان مبتنی‌بر شفقت بر نشانگان اضطراب حالت-صفت و تکانشوری در بیماران مبتلا به عروق کرونر قلب مؤثر است. می‌توان از درمان مبتنی‌بر شفقت برای بهبود نشانگان اضطراب حالت-صفت و تکانشوری در بیماران مبتلا به عروق کرونر قلب استفاده کرد.