چکیده
زمینه و هدف: بیماران مبتلا به اماس با چالشهای جسمانی، روانی، عاطفی و اجتماعی بسیاری روبهرو میشوند. مطالعهٔ حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحوارهدرمانی بر درماندگی روانشناختی و عدم تحمل بلاتکلیفی و خودتنظیمی هیجانی در زنان مبتلا به مولتیپلاسکلروزیس مراجعهکننده به انجمن اماس شهر تهران انجام شد.
روشبررسی: روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری این مطالعه را زنان مبتلا به اماس به تعداد ۴۸۱۶ نفر تشکیل دادند که در سال ۱۳۹۸ بهمنظور مشاوره و درمان به انجمن اماس شهر تهران مراجعه کردند. بدینترتیب، براساس فهرست ارائهشده ازسوی انجمن اماس شهر تهران، درنهایت سی نفر بهطور داوطلبانه وارد مطالعه شدند و بهصورت تصادفی در دو گروه پانزدهنفرۀ آزمایش و گواه قرار گرفتند. شرکتکنندگان به مقیاس عدم تحمل بلاتکلیفی (فریستون و همکاران، ۱۹۹۴) و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (لاویباند و لاویباند، ۱۹۹۵) و پرسشنامهٔ سبکهای عاطفی (هافمن و کاشدن، ۲۰۱۰) در دو مرحلهٔ پیشآزمون و پسآزمون پاسخ دادند. فقط گروه طرحوارهدرمانی، طی هشت جلسهٔ ۴۵دقیقهای مداخلهٔ گروهی را دریافت کرد. تحلیل دادهها با استفاده از آزمون تی مستقل و روش تحلیل کوواریانس تکمتغیره در سطح معناداری ۰٫۰۵ ازطریق نرمافزار SPSS نسخهٔ ۲۴ انجام پذیرفت.
یافتهها: نتایج نشان داد، طرحوارهدرمانی بر کاهش مؤلفههای متغیر درماندگی روانشناختی شامل استرس و اضطراب و افسردگی (۰٫۰۰۱>p)، کاهش مؤلفههای متغیر عدم تحمل بلاتکلیفی شامل استرسآمیزبودن بلاتکلیفی، ناتوانی برای انجام عمل، منفیبودن رویدادهای غیرمنتظره و اجتناب از آنها و بلاتکلیفی درمورد آینده (۰٫۰۰۱>p) و افزایش مؤلفههای متغیر خودتنظیمی هیجانی شامل پنهانکاری و سازشکاری و تحمل (۰٫۰۰۱>p) در زنان گروه آزمایش مبتلا به اماس مؤثر بود.
نتیجهگیری: براساس یافتههای پژوهش، طرحوارهدرمانی بر کاهش درماندگی روانشناختی و کاهش عدم تحمل بلاتکلیفی و افزایش خودتنظیمی هیجانی زنان مبتلا به اماس مؤثر است و میتوان از این درمان برای بهبود مشکلات روانشناختی بیماران مبتلا به اماس استفاده کرد.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |