چکیده
زمینه و هدف: پایداری ازدواج یکی از شاخص‌های زندگی زناشویی مناسب است. وجود یا نبود روابط زن و شوهری پایدار تأثیرات مثبت و منفی متعددی بر اعضای خانواده دارد. این پژوهش با هدف تعیین مدل پایداری ازدواج براساس کیفیت رابطهٔ والدین و دلبستگی با نقش میانجی تجربهٔ ‌مایی انجام شد.
روش‌بررسی: روش تحقیق از نوع تحلیلی‌همبستگی بود. جامعهٔ آماری پژوهش را همهٔ دانشجویان متأهل واحد قم در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ تشکیل دادند. نمونهٔ تحقیق، ۲۵۰ نفر از دانشجویان بودند که به‌روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای اصلی پژوهش از شاخص عدم ثبات زناشویی (ادواردز و همکاران، ۱۹۸۷)، خرده‌مقیاس اتحاد زناشویی مقیاس سیستمی-مثلثی خانواده (چراغی و همکاران، ۱۳۹۶)، پرسش‌نامهٔ کیفیت رابطهٔ والدین (ثنایی و همکاران، ۱۳۸۷) و خرده‌مقیاس دلبستگی پرسش‌نامهٔ روابط موضوعی بل (بل و همکاران، ۱۹۸۵) استفاده شد. تحلیل داده‌ها در سطح معناداری ۰٫۰۵ با استفاده از روش‌های آماری توصیفی و استنباطی (تحلیل مسیر) به‌کمک نرم‌افزارهای آماری SPSS نسخهٔ ۲۷ و LISREL نسخهٔ ۸٫۸ انجام گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، کیفیت رابطهٔ والدین (۰٫۰۰۷=p، ۰٫۳۰۵=β) و دلبستگی (۰٫۰۱۵=p، ۰٫۲۲۰=β) اثر مثبت و معناداری بر پایداری ازدواج داشتند. همچنین نتایج حاصل از روش بوت‌استراپ مشخص کرد، تجربهٔ ‌مایی در رابطهٔ بین کیفیت رابطهٔ والدین (۰٫۰۰۲=p، ۰٫۰۷=β) و دلبستگی (۰٫۰۱۶=p، ۰٫۰۵۲=β) با پایداری ازدواج دارای نقش میانجیگری بود. شاخص‌های نکویی برازش (۰٫۰۰۱=RMSEA، ۰٫۹۹=CFI، ۰٫۹۹=GFI، ۰٫۹۸=AGFI) نشان‌دهندهٔ برازش مطلوب مدل پژوهش با داده‌های جمع‌آوری‌شده بود.
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های پژوهش، کیفیت رابطهٔ والدین و دلبستگی از عوامل مؤثر پایداری ازدواج هستند و تجربهٔ ‌مایی تأثیر این عوامل را بر پایداری ازدواج تحت‌تأثیر قرار می‌دهد؛ بنابراین به‌منظور افزایش پایداری ازدواج، توجه بر نقش متغیرهای واسطه‌ای ازجمله تجربه‌ٔ مایی ضروری است.