مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.IAU.SRB.REC.1401.128
آزیتا طالبی1 
، سمیرا وکیلی* 1، لیلا کاشانی وحید1 ، مریم اساسه1
، سمیرا وکیلی* 1، لیلا کاشانی وحید1 ، مریم اساسه1
1- دانشگاه علوم و تحقیقات
چکیده: (288 مشاهده)
چکیده
زمینه و هدف: نتایج پژوهش‌ها نشان داده است که نوجوانان با مشکلات رفتاری در آزمون‌های تاب آوری نمرات پایین‌تری کسب می‌کنند، این پژوهش‌ها به نقش ویژگی شخصیتی بر مشکلات رفتاری نوجوانان اشاره می‌کنند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه آموزش ذهنیت رشد بر تاب‌آوری نوجوانان با مشکلات رفتاری انجام شد.
روش بررسی:این پژوهش از نظر هدف کاربردی و با روش شبهآزمایشی با طرح پیشآزمون، پسآزمون با گروه گواه و پیگیری بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی نوجوانان دختر 12 تا 16 سال بودند که در مدارس دوره اول متوسطه شهر تهران در سال 1400-1401 مشغول به تحصیل بودند و از این میان 30 نفر به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. گروه آزمایش ده جلسه یک ساعته آموزش ذهنیت رشد دریافت کردند؛ درحالیکه برای گروه گواه هیچ مداخله‌ای در نظر گرفته نشد. ابزار جمع‌آوری اطلاعات در پژوهش حاضر شامل مقیاس خودگزارشی مشکلات رفتاری نوجوانان (ایشنباخ و رسکولا، 1997)، پرسشنامه تاب‌آوری (کانر و دیویدسون، 2003) بود. داده‌های جمع‌آوری‌شده با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس آمیخته و آزمون تعقیبی بونفرونی توسط برنامه SPSS نسخه 26 انجام شد.
یافته¬ها: نتایج نشان داد، افراد گروه آزمایش که برنامه آموزش ذهنیت رشد را دریافت کرده بودند، نمرات تاب¬آوری بیشتری در پسآزمون نسبت به گروه گواه دریافت کردند (0/001p<). همچنین این برتری تا مرحله پیگیری نیز تداوم داشت (0.001p<).
نتیجه¬گیری: این روش مداخله که متکی بر اصل انعطافپذیری ذهنی است، می‌تواند به منظور بهبود توانایی‌های ذهنی کاربرد داشته باشد.
زمینه و هدف: نتایج پژوهش‌ها نشان داده است که نوجوانان با مشکلات رفتاری در آزمون‌های تاب آوری نمرات پایین‌تری کسب می‌کنند، این پژوهش‌ها به نقش ویژگی شخصیتی بر مشکلات رفتاری نوجوانان اشاره می‌کنند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه آموزش ذهنیت رشد بر تاب‌آوری نوجوانان با مشکلات رفتاری انجام شد.
روش بررسی:این پژوهش از نظر هدف کاربردی و با روش شبهآزمایشی با طرح پیشآزمون، پسآزمون با گروه گواه و پیگیری بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی نوجوانان دختر 12 تا 16 سال بودند که در مدارس دوره اول متوسطه شهر تهران در سال 1400-1401 مشغول به تحصیل بودند و از این میان 30 نفر به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. گروه آزمایش ده جلسه یک ساعته آموزش ذهنیت رشد دریافت کردند؛ درحالیکه برای گروه گواه هیچ مداخله‌ای در نظر گرفته نشد. ابزار جمع‌آوری اطلاعات در پژوهش حاضر شامل مقیاس خودگزارشی مشکلات رفتاری نوجوانان (ایشنباخ و رسکولا، 1997)، پرسشنامه تاب‌آوری (کانر و دیویدسون، 2003) بود. داده‌های جمع‌آوری‌شده با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس آمیخته و آزمون تعقیبی بونفرونی توسط برنامه SPSS نسخه 26 انجام شد.
یافته¬ها: نتایج نشان داد، افراد گروه آزمایش که برنامه آموزش ذهنیت رشد را دریافت کرده بودند، نمرات تاب¬آوری بیشتری در پسآزمون نسبت به گروه گواه دریافت کردند (0/001p<). همچنین این برتری تا مرحله پیگیری نیز تداوم داشت (0.001p<).
نتیجه¬گیری: این روش مداخله که متکی بر اصل انعطافپذیری ذهنی است، می‌تواند به منظور بهبود توانایی‌های ذهنی کاربرد داشته باشد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |