2- دانشگاه شهید بهشتی
زمینه و هدف: پیچ خوردگی مزمن مچ پا یکی از شایع ترین آسیبها در مفصل مچ پا به شمار میرود. بنابراین، هدف از این پژوهش مقایسه پروتکل تمرین ترکیبی و تمرین ترکیبی با بازخورد بصری بر دامنه حرکتی و بیثباتی عملکردی درافراد دارای پیچ خوردگی مزمن مچ پا است.
روش بررسی: این کارآزمایی بالینی روی ۴۵ نفر دارای پیچ خوردگی مزمن مچ پا با دامنه سنی ۲۰-۳۰ انجام شد. آزمودنیها به صورت تصادفی به سه گروه ۱۵ نفری تمرینات ترکیبی، تمرینات ترکیبی با بازخورد بصری و کنترل تقسیم شدند. برای بررسی دامنه حرکتی از گونیامتر و بیثباتی عملکردی از پرسشنامه کامبرلند استفاده شد سپس گروههای تجربی تمرینات را به مدت ۸ هفته انجام دادند.
یافتهها: براساس نتایج به دستآمده، درمؤلفه دامنه حرکتی دورسی فلکشن در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون معنادار بود(۰۰۱>) و پلانتارفلکشن نیز در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون معنادار بود(۰۰۱>). درمؤلفه دامنه حرکتی اورژن در پس آزمون نسبت به پیش آزمون معنادار بود (۰۰۱>) و دامنه حرکتی اینورژن در پس آزمون نسبت به پیش آزمون نیز معنادار بود(۰۰۱>).مؤلفه بی ثباتی عملکردی در پس آزمون درمقایسه با پیش آزمون نیز معنادار بود(۰۰۱>).
نتیجهگیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که برای بهبود دامنه حرکتی و بیثباتی عملکردی، تمرینات ترکیبی و ترکیبی با بازخورد بصری در افراد دارای اسپرین مزمن مچپا مؤثر است. بر این اساس، پیشنهاد میشود برای توانبخشی اسپرین مزمن مچپا از این تمرینات و بازخورد بصری استفاده شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
