مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.IAU.K.REC.1403.200
چکیده: (12 مشاهده)
زمینه و هدف: شناسایی برنامه درمانی مناسب برای بهبود نشانگان اختلال دوقطبی نوع یک نقش مهمی در پیشگیری از عود بیماری دارد. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی دارو درمانی با درمان ترکیبی گروهدرمانی تنظیم شناختی هیجانی به همراه دارو بر علائم مانیا، افسردگی و افکار خودکشی در بیماران با تشخیص اختلال دوقطبی نوع یک انجام شد.
روش بررسی: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون - پیگیری بود. جامعه آماری تمامی بیماران دارای تشخیص اختلال دوقطبی بیمارستان پیامبران تهران درسال 1403 بود. 30 نفر از افراد واجد شرایط داوطلبانه وارد پژوهش شدند و با تخصیص تصادفی در گروههای دارودرمانی (15 نفر) و درمان ترکیبی (15 نفر) گمارش شدند. گردآوری دادهها با مصاحبه تشخیصی ساختاریافته، مقیاس مانیا یانگ (1987)، پرسشنامه افسردگی بک (1961) و مقیاس خودکشی بک (1961) انجام شد. دادهها با نرم افزار SPSS.v26 و آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد.
یافته ها: اثر درونگروهی زمان برای علائم مانیا (001/0>P)، تمایل به مرگ (001/0>P)، آمادگی خودکشی (001/0>P)، تمایل به خودکشی واقعی (011/0=P) و نمره کلی خودکشی (001/0>P) معنادار شد. اثر گروه در علائم مانیا (001/0>P)، علائم افسردگی (001/0>P) و افکار خودکشی (026/0=P) معنادار شد که بیانگر آن است بین دو مداخله از نظر متغیرهای یاد شده تفاوت معناداری وجود داشت. در همه متغیرها درمان ترکیبی اثربخشی بیشتری نسبت به دارو درمانی داشت (05/0>P).
نتیجه گیری: طراحی برنامه‌های درمانی ساختاریافته که ترکیب دارودرمانی و گروهدرمانی تنظیم شناختی هیجان را به‌عنوان رویکرد اولیه برای بیماران دوقطبی نوع یک در نظر بگیرد، پیشنهاد میشود.
روش بررسی: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون - پیگیری بود. جامعه آماری تمامی بیماران دارای تشخیص اختلال دوقطبی بیمارستان پیامبران تهران درسال 1403 بود. 30 نفر از افراد واجد شرایط داوطلبانه وارد پژوهش شدند و با تخصیص تصادفی در گروههای دارودرمانی (15 نفر) و درمان ترکیبی (15 نفر) گمارش شدند. گردآوری دادهها با مصاحبه تشخیصی ساختاریافته، مقیاس مانیا یانگ (1987)، پرسشنامه افسردگی بک (1961) و مقیاس خودکشی بک (1961) انجام شد. دادهها با نرم افزار SPSS.v26 و آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد.
یافته ها: اثر درونگروهی زمان برای علائم مانیا (001/0>P)، تمایل به مرگ (001/0>P)، آمادگی خودکشی (001/0>P)، تمایل به خودکشی واقعی (011/0=P) و نمره کلی خودکشی (001/0>P) معنادار شد. اثر گروه در علائم مانیا (001/0>P)، علائم افسردگی (001/0>P) و افکار خودکشی (026/0=P) معنادار شد که بیانگر آن است بین دو مداخله از نظر متغیرهای یاد شده تفاوت معناداری وجود داشت. در همه متغیرها درمان ترکیبی اثربخشی بیشتری نسبت به دارو درمانی داشت (05/0>P).
نتیجه گیری: طراحی برنامه‌های درمانی ساختاریافته که ترکیب دارودرمانی و گروهدرمانی تنظیم شناختی هیجان را به‌عنوان رویکرد اولیه برای بیماران دوقطبی نوع یک در نظر بگیرد، پیشنهاد میشود.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |