زمینه و هدف:روش های مداخله ای متعددی برای بهبود روابط اجتماعی و کاهش مشکلات کودکان طیف اوتیسم وجود دارد. فعالیت های بدنی از مهمترین این روش های مداخله ای است. هدف کلی مطالعه حاضر مقایسه تأثیر یک دوره برنامه تمرینی فانکشنال و فعالیت بدنی منتخب بر رشد اجتماعی کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم بود. روش بررسی: جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کودکان 8 تا 10 ساله دارای اختلال اتیسم شهرستان زنجان در سال تحصیلی 1404-1403 بود. در این پژوهش 36 کودک مبتلا به اختلال اتیسم با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند بر اساس پرسشنامه سنجش دامنه طیف اتیسم به عنوان نمونه انتخاب و در سه گروه 12 نفری؛ شامل گروه فعالیت بدنی منتخب، گروه تمرینات فانکشنال و گروه کنترل به شیوه تصادفی جایگزین شدند. روش پژوهش از نظر هدف کاربردی و نیمه تجربی بود. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس رشد اجتماعی در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. سپس گروههای تمرینی به مدت شش هفته و سه روز در هفته(هرجلسه 45 دقیقه) و در مجموع 18 جلسه مطابق با برنامه تمرینی مورد نظر به اجرای برنامه و مداخلات مورد نظر پرداختند. تحلیل دادهها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بنفرونی در سطح معنی داری 0/05 و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد؛ هر دو روش برنامه تمرینی فانکشنال و فعالیت بدنی منتخب بر رشد اجتماعی کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم تأثیر معنی داری دارد. به طوری که هر دو روش تمرینات فعالیت بدنی منتخب(0/001p<) و تمرینات فانکشنال(0/001p<) سبب بهبود رشد اجتماعی کودکان دارای اختلال اوتیسم شده است. همچنین در مقایسه دو گروه، یافته ها نشان دادبین تأثیر فعالیت بدنی منتخب و تمرینات فانکشنال بر رشد اجتماعی کودکان طیف اوتیسم تفاوت معنی داری وجود ندارد(0/99P=) و هر دو روش مداخله ای تقریبا به یک اندازه سبب بهبود رشد اجتماعی کودکان دارای اختلال اوتیسم شده است. نتیجهگیری: در نهایت یافته های حاضر نشاندهنده اثربخشی روش های مداخله ایبرنامه تمرینی فانکشنال و فعالیت بدنی منتخب بر رشد اجتماعی کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم بود. از این رو به مربیان، والدین و مراقبین رشد حرکتی توصیه می شود به منظور ارتقای شاخص رشد اجتماعی کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم بر استفاده از تمرینات و فعالیت های ادراکی – حرکتی و تمرینات فانکشنال تأکید نمایند.