زمینه و هدف: معناشناسی یکی از جنبه‌های بسیار مهم زبان است که رشد آن در افراد کم‌شنوای شدید و عمیق به تأخیر می‌افتد. ناشنوایانی که واژگان بیشتری را می‌دانند، بهتر می‌توانند با مخاطبان خود ارتباط برقرار کنند و درک صحیح‌تری از معنای جملات گفتاری و نوشتاری دیگران داشته‌ باشند. پژوهش حاضر با هدف ساخت و تعیین روایی و پایایی آزمون معنایی در بزرگسالان با افت‌شنوایی شدید و عمیق، انجام شد.
روش بررسی: ﺟﻬﺖ ﺳﺎﺧﺖ اﻳﻦ آزﻣﻮن اﺑﺘﺪا لیستی از واژهﻫﺎ، ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ۱۲۰ واژه از واژﮔﺎن پربسامد ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ بزرگسالان دارای مدرک دیپلم و بالاتر، اﻧﺘﺨﺎب شد و سپس هر واژهٔ مورد نظر برای هم‌معنایی بیشتر در بافت جمله آورده شد. آن‌گاه چند گزینه براساس قواعد هالادینا انتخاب شد. برای بررسی روایی محتوایی سؤالات، از صاحب‌نظران کمک گرفته شد که در نهایت ۴۴ سؤال باقی ماند. آزمون ساخته‌شده روی ۳۵ فرد (۱۹ دختر و ۱۶ پسر) با افت شنوایی شدید و عمیق در مقاطع تحصیلی دیپلم، فوق‌دیپلم و لیسانس انجام شد و ۳۵ فرد نیز با ﺷﻨﻮایی طبیعی به ﻋﻨﻮان ﮔﺮوه ﺷﺎﻫﺪ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: میانگین کلی شاخص و نسبت روایی محتوایی به‌ترتیب ۰٫۹۲۳ و ۱+ به دست آمد. در بررسی پایایی، مقدار آلفای کرونباخ معادل ۰٫۹۱۸ به دست آمد. در بررسی تکرارپذیری آزمون، رابطه معنادار بدست آمد (۰٫۸۹۳=r، ۰٫۰۰۱<p). نمرات دختران کم‌شنوا در مقایسه با پسران، به‌صورت معناداری بیشتر است (۰٫۰۰۱<p). مقایسهٔ آماری نشان داد که اختلاف معناداری در نمرهٔ درک مقاطع تحصیلی مختلف وجود دارد (۰٫۰۳۲=p).
نتیجه‌گیری: آزمون معناشناسی واژگان در بزرگسالان با افت شنوایی شدید و عمیق از روایی و پایایی مناسبی برخوردار است. میانگین نمرات دختر‌ان بیشتر از پسر‌ان است و هرچه سطح تحصیلات افراد کم‌شنوا بالاتر باشد، عملکرد آن‌ها در آزمون معنایی بهتر است.