2- دانشگاه علامه طباطبایی
چکیده
زمینه وهدف: زوج‌درمانی مبتنی‌بر عوامل مشترک اسپرینکل و همکاران از رویکردهای یک‌پارچه‌نگر زوج‌درمانی بوده و در آن به نقش انگیزه و اتحاددرمانی و مفهوم‌سازی مشترک در درمان تأکید می‌شود. این پژوهش به بررسی اثربخشی روش زوج‌درمانی مبتنی‌بر عوامل مشترک بر توان‌مندی گفت‌وگوی مؤثر زوجین پرداخته است.
روش‌بررسی: این مطالعه از نوع نیمه‌آزمایشی بوده و از طرح آزمایشی آمیخته استفاده شد. جامعهٔ آماری، زوج‌هایی بودند که به‌دلیل توان‌مندنبودن در گفت‌وگوی مؤثر، به مرکز خدمات روان‌شناسی و مشاورهٔ آرامش ارومیه در سال ۱۳۹۴ مراجعه کردند. نمونهٔ آماری شامل ۱۶ زوج بود که با روش نمونه‌گیری تصادفی ساده از میان جامعهٔ آماری انتخاب‌شده و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۶ نفر) و گروه کنترل (۱۶ نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش در ۱۰ جلسهٔ زوج‌درمانی مبتنی‌بر عوامل مشترک شرکت کردند؛ ولی در گروه کنترل هیچ آموزشی داده نشد. ابزار اندازه‌گیری پرسشنامهٔ «مقیاس ارزیابی گفت‌وگوی مؤثر زوجین» بود. از آزمون آماری تحلیل واریانس با تکرار سنجش برای آزمون سؤال تحقیق استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج تحقیق نشان داد که میزان توان‌مندی زوج‌ها در گروه آزمایش در مقیاس‌های مهارت‌های کلامی و غیرکلامی و فرآیند گفت‌وگوی مؤثر در مرحلهٔ قبل و بعداز مداخله، تفاوت معناداری داشته است (۰٫۰۰۱
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |