زمینه و هدف: اختلالات طیف اوتیسم یکی از بیماری‌های عصبی‌رشدی دوران کودکی است که والدین را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان گروهی مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بر ذهن‌آگاهی و پذیرش مادران با کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم انجام شد. 
روش‌بررسی: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی و از نوع پیش‌آزمون‌پس‌آزمون با گروه کنترل و دورهٔ پیگیری یک‌ماهه بود. جامعهٔ آماری شامل تمامی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم و مراجعه‌کننده به آموزشگاه‌های استثنائی زیرنظر بهزیستی شهر اصفهان بود. نمونه‌گیری در یک مرکز مشخص به‌شیوهٔ دردسترس انجام شد. ۳۰ نفر از مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم براساس ملاک‌های ورود و خروج انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند (هر گروه ۱۵ نفر). آزمودنی‌ها قبل و بعد از مداخله و یک‌ماه بعد در مرحلهٔ پیگیری، به پرسشنامه‌های پژوهش شامل پرسشنامهٔ پنج‌وجهی ذهن‌آگاهی بائر و همکاران و پذیرش و عمل نسخهٔ دوم باند و همکاران پاسخ دادند. در گروه آزمایش درمان گروهی مبتنی‌بر پذیرش و تعهد براساس بستهٔ درمانی لیلیس و همکاران انجام شد؛اما مداخله‌ای بر گروه کنترل صورت نگرفت. 
یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس برای اندازه‌گیری‌های تکراری نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل در سه مرحله از پژوهش، در نمرات همهٔ وجوه ذهن‌آگاهی، مشاهده (۰٫۰۰۱>p)، توصیف (۰٫۰۱۵=p)، اقدام آگاهانه (۰٫۰۰۱>p) و غیرواکنشی‌بودن (۰٫۰۲۱=p) و متغیر پذیرش (۰٫۰۱۹=p) تفاوت معنادار وجود دارد.
نتیجه‌گیری: باتوجه به نتایج، برای افزایش ذهن‌آگاهی و بهبود پذیرش مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می‌توان از درمان گروهی مبتنی‌بر پذیرش و تعهد استفاده کرد.