زمینه و هدف: حق حضور در فضاهای شهری حقی همگانی است. هدف از انجام‌ این پژوهش، سنجش میزان اثرگذاری مناسب‌سازی ناوگان حمل‌ونقل عمومی شهر اصفهان در ابعاد رفتاری و هزینه‌ای، ایمنی و امنیت، دسترسی و آسایش بر میزان حضور افراد دارای ناتوانی در فضاهای شهری این شهر بود.
روش‌بررسی: روش تحقیق بر اساس هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی‌تحلیلی بود. جامعۀ آماری، افراد دارای ناتوانی شهر اصفهان بودند که از میان آن‌ها صد نفر به‌عنوان نمونۀ آماری پژوهش انتخاب شدند. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها و تعیین نقش متغیرها، از روش تحلیل عاملی تأییدی در محیط نرم‌افزار Amos Graphic استفاده شد. سطح معناداری موردپذیرش بارهای عاملی (۰٫۰۵=α) و درجۀ اطمینان ۰٫۹۵ بود.
یافته‌ها: با توجه به مقدار وزن رگرسیونی استانداردشده، رابطۀ بین متغیر‌های مستقل (رفتار افراد، دسترسی، ایمنی و امنیت و آسایش) که با عنوان کیفیت سیستم حمل‌ونقل در مدل ارائه شده بودند و متغیر وابسته (میزان حضور در فضاهای عمومی)، معنادار بود. به‌عبارت دیگر، یک واحد تغییر در کیفیت حمل‌ونقل عمومی، حضورپذیری در فضاهای شهری را تا ۹٫۶درصد تغییر می‌داد.
نتیجه‌گیری: نتایج به‌دست‌آمده حاکی از آن است که انجام‌دادن اقدامات لازم برای مناسب‌سازی حمل‌ونقل همگانی شهر اصفهان، در میزان حضور اجتماعی افراد دارای ناتوانی در شهر، نقش مؤثری ایفا می‌کند.