هدف و زمینه: پرخوری عصبی اختلالی روان‌شناختی است که با حالت‌های عودکننده مبنی‌‌بر خوردن افراطی و رفتارهای جبرانی نامناسب برای پیشگیری از افزایش وزن، توصیف می‌شود؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی طرحواره‌درمانی گروهی بر افزایش رضایت زناشویی و کاهش فرسودگی آن در زنان مبتلا‌ به پرخوری عصبی بود. 
روش‌بررسی: طرح پژوهش نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعهٔ هدف را تمامی زنان مبتلا ‌به پرخوری عصبی شهر تهران تشکیل دادند. از افراد مراجعه‌کننده به کلینیک چاقی و لاغری و دیابت سلامت، چهل نفر به‌روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شده و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۲۰ نفر) قرار گرفتند. نمونه‌ها پرسشنامهٔ رضایت زناشویی انریچ و مقیاس فرسودگی زناشویی پاینز (CBM) را تکمیل کردند. طرح‌واره‌درمانی به تعداد ده جلسه و به‌مدت دو ساعت در هفته اجرا شد. 
یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان داد با کنترل اثر نمرات پیش‌آزمون، میانگین نمرهٔ کل فرسودگی زناشویی گروه آزمایش در مرحلهٔ پس‌آزمون به‌طور معناداری کمتر از میانگین نمرهٔ فرسودگی زناشویی در گروه کنترل است (۰٫۰۵>p). همچنین براساس یافته‌ها، میانگین نمرهٔ کل رضایت زناشویی گروه آزمایش در مرحلهٔ پس‌آزمون به‌صورت معناداری بیشتر از میانگین آن در گروه کنترل به‌دست آمد (۰٫۰۵>p). 
نتیجه‌گیری: تأثیر طرح‌واره‌‌درمانی به‌شکل گروهی در افزایش رضایت زناشویی و کاهش فرسودگی آن، دارای مفاهیم نظری و عملی مهمی است که می‌تواند در کلینیک‌های مشاوره و رژیم‌درمانی استفاده شود.