زمینه و هدف: انعطاف‌پذیری، یکی از متغیرهای سبک زندگی سالم است. بررسی میزان اثربخشی درمان مبتنی ‌بر پذیرش و تعهد بر انعطاف‌پذیری، می‌تواند بیانگر کارآمدی این درمان‌ در دانشجویان پزشکی باشد؛ بنابراین هدف مطالعۀ حاضر، تعیین تأثیر درمان مبتنی ‌بر پذیرش و تعهد بر انعطاف‌پذیری شناختی بود. 
روش‌بررسی: این مطالعه در قالب طرح شبه‌آزمایشی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری با گروه گواه از میان دانشجویان رشتۀ پزشکی دانشگاه علوم پزشکی گرگان در سال تحصیلی ۱۳۹۷-۱۳۹۶ انجام شد و ۳۰ نفر به‌شیوۀ هدفمند بر اساس معیارهای ورود انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه (گروه آزمایش ۱۵ نفر و گروه گواه ۱۵ نفر) جای‌گذاری شدند. پروتکل درمانی به‌مدت هشت جلسۀ هفتگی به گروه آزمایش ارائه شد و گروه گواه در لیست انتظار قرار گرفت. انعطاف‌پذیری با پرسش‌نامۀ دنیس-وندروال (۲۰۱۰) ارزیابی شد و داده‌های حاصل با استفاده از نرم‌افزار SPSS و به‌کمک شاخص‌های آمار توصیفی چون میانگین و انحراف‌معیار، آزمون لوین، کولموگروف‌اسمیرنوف و تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر تجزیه‌وتحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل نشان داد که اثربخشی درمان مبتنی‌ بر پذیرش و تعهد در پس‌آزمون در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه بر شاخص انعطاف‌پذیری شناختی معنادار بود (۰٫۰۰۱>p). همچنین درمان مذکور در مرحلۀ پیگیری در گروه آزمایش ماندگار بود (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر، درمان مبتنی ‌بر پذیرش و تعهد، می‌تواند به‌عنوان یک مداخلۀ اثربخش در افزایش انعطاف‌پذیری دانشجویان پزشکی محسوب شود.