زمینه و هدف: افسردگی اختلالی چندبُعدی و چندعلیتی است که ازجمله پیشآمادگیهای خودکشی بهشمار میآید. هدف پژوهش حاضر مقایسهٔ اثربخشی درمان شناختیرفتاری و درمان ذهنآگاهی بر نشانههای افسردگی در دانشآموزان دارای افکار خودکشی بود.
روشبررسی: روش پژوهش حاضر، نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمام دانشآموزان شهر ساوجبلاغ در سال ۱۳۹۸ تشکیل دادند. از میان آنها تعداد شصت نفر داوطلب واجد شرایط براساس خط برش مقیاس افکار خودکشی بک (بک و همکاران، ۱۹۷۹) وارد مطالعه شدند. سپس در دو گروه آزمایش درمان شناختیرفتاری و درمان ذهنآگاهی و یکگروه گواه (هر گروه بیست نفر) بهصورت تصادفی قرار گرفتند. آزمودنیها برای پیشآزمون و پسآزمون به پرسشنامهٔ افسردگی بک (بک و همکاران، ۱۹۶۱) پاسخ دادند. شش جلسه درمان شناختیرفتاری براساس پروتکل مداخلهای لیهی (۲۰۱۷) و شش جلسه درمان ذهنآگاهی براساس پروتکل مداخلهای بوردیک (۲۰۱۴) هر کدام بهمدت زمان جلسهای نود دقیقه برای دو گروه آزمایش برگزار شد. برای تحلیل دادهها، آزمون خیدو، آزمون کراسکال والیس، روش تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرمافزار SPSS نسخۀ ۲۴بهکار رفت. سطح معناداری همۀ آزمونها ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافتهها: نتایج نشان داد، پس از حذف اثر پیشآزمون برای متغیر افسردگی تفاوت معناداری در پسآزمون بین سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) وجود داشت (۰٫۰۰۱>p). همچنین درمان شناختیرفتاری (۰٫۰۰۱>p) و درمان ذهنآگاهی (۰٫۰۰۱>p) برای گروههای آزمایش موجب کاهش افسردگی درمقایسه با گروه گواه شد؛ اما بین دو نوع درمان تفاوت معناداری وجود نداشت (۰٫۴۸۰=p).
نتیجهگیری: براساس یافتههای پژوهش، هر دو درمان شناختیرفتاری و درمان ذهنآگاهی در کاهش افسردگی دانشآموزان دارای افکار خودکشی مؤثر هستند.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |