BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-3198-fa.html
، لیلا ریاحی* 2، کامران حاجی نبی3 ، لیلا نظری منش3
2- دانشیار، گروه مدیریت خدمات بهداشتی و درمانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3- استادیار، گروه مدیریت خدمات بهداشتی و درمانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
چکیده
زمینه و هدف: ارائهٔ خدمات توانبخشی بهینه به معلولان همواره یکی از دغدغه‌های اساسی نظام سلامت در هر کشوری است. هدف این پژوهش، بررسی تطبیقی مدیریت خدمات توانمندسازی افراد دارای معلولیت در کشورهای منتخب بود.
روش‌بررسی: پژوهش حاضر به‌صورت مروری‌تطبیقی بر مطالعات کیفی در سال ۱۴۰۰ انجام گرفت. برای گردآوری داده‌ها از روش کتابخانه‌ای استفاده شد. جمعیت پژوهش را تمامی مقاله‌های مرتبط با موضوع پژوهش تشکیل دادند. اطلاعات به‌روش مطالعهٔ متون از کتابخانه، وب‌سایت‌های سازمان‌های مرتبط با کشورهای منتخب در راستای سؤالات پژوهش و جست‌وجوی نظام‌مند از پایگاه‌های دادهٔ معتبر و تخصصی به زبان‌های انگلیسی و فارسی در فاصلهٔ سال‌های ۱۹۹۵تا۲۰۲۲ جمع‌آوری شد و در جدول تطبیقی حیطهٔ مدنظر ارزیابی و مقایسه صورت گرفت.
یافته‌ها: در تمامی کشورهای مطالعه‌شده، مشارکت افراد دارای معلولیت به‌منظور برنامه‌ریزی خدمات توانمندسازی مشاهده شد و به‌منظور برنامه‌ریزی، پوشش براساس ملیت و شهروندی وجود داشت. از نظر تولید منابع، تمامی کشورهای مطالعه‌شده درزمینهٔ تربیت نیروی انسانی متخصص ازطریق نظام دانشگاهی اقدام کرده‌اند. در ایران و هندوستان دسترسی به داده‌های ملی جامع به‌طور کامل وجود نداشت. تأمین مالی در آلمان، آمریکا، چین و ترکیه بیشتر ازطریق نظام بیمه‌ای، در انگلیس بیشتر از محل مالیات، ولی در ایران ازطریق پرداخت یارانه از محل درآمدهای عمومی و مالیات صورت گرفته است. در حیطهٔ کنترل، بر ارزیابی عملکرد کارکنان ارائهٔ خدمات توانمندسازی و نظارت توسط نهادهای مرتبط توجه بیشتری شده است. ایران، ترکیه، هندوستان و چین برای کنترل خدمات توانمندسازی از سهمیه‌بندی خدمات استفاده کرده‌اند. خدمات اشتغال افراد دارای معلولیت در ایران و آلمان، انگلیس، ترکیه و هندوستان شامل سهمیهٔ استخدامی اجباری بود و در تمامی کشورها اقدامات آموزشی و حمایت درآمدی در سطح مناسبی قرار داشت.
نتیجه‌گیری: نظام توانمندسازی در ایران یکپارچگی لازم را ندارد. در ایران تربیت نیروی انسانی مشابه با سایر کشورها ازطریق نظام دانشگاهی صورت می‌گیرد. در ایران دسترسی به داده‌های ملی جامع به‌طور کامل وجود ندارد. منابع مالی در ایران همچون اکثر کشورها از محل بودجهٔ عمومی و مالیات تأمین می‌شود. رویکرد غالب در اغلب کشورها نظام بیمه‌ای است؛ ولی در ایران نظام بیمه‌ای قادر به تأمین هزینه‌ها نیست و بخش اعظمی از هزینه‌ها توسط معلولان پرداخت می‌شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
