مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

چکیده

هدف: یکی از خدمات موردنیاز افراد دارای ناتوانی و خانواده‌های آن‌ها، راهنمایی و مشاورۀ تخصصی است. هم‌چنین مشاوره یکی از نقش‌های درمانگران توانبخشی، هنگام ارائهٔ خدمات توانبخشی محسوب می‌شود. هدف از انجام این پژوهش، بررسی عوامل مرتبط با نقش مشاوره‌ای درمانگر توانبخشی بود.
روش بررسی: این مطالعهٔ کیفی با روش تحلیل محتوا اجرا شد. ۱۹ مشارکت‌ کننده با حداکثر تنوّع، از طریق نمونه‌گیری هدفمند با رویکرد نظری، به‌روش متوالی و تدریجی تا رسیدن به اشباع اطلاعات از میان استادان و متخصصین حوزهٔ توانبخشی و حوزهٔ مشاوره و افراد دارای معلولیت انتخاب شدند. داده‌ها از طریق مصاحبهٔ نیمه‌ساختار یافتهٔ عمیق و تحلیل داده‌ها (با رویکرد قراردادی) براساس مدل گرانهایم و لاندمن (۲۰۰۴) انجام شد. اطمینان از صحّت و استحکام پژوهش با استفاده از معیارهای لینکلن و گوبا انجام گرفت.
یافته‌ها: از یافته‌های اصلی این پژوهش، ادراک مشارکت‌کنندگان دربارهٔ عوامل مرتبط با نقش درمانگر بود که همراه با چهار زیرمضمون نگرش و اعتقاد درمانگر، ویژگی‌های فردی، منافع درمانگر و آگاهی درمانگر شکل گرفت.
نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه، بر تأثیر عمیق نقش درمانگر و عملکرد وی به‌عنوان مشاور توانبخشی تأیید کرد؛ بنابراین ضروریست که مدیران و تعیین کنندگان خط‌مشی‌های سلامت با به‌کارگیری راهبردهای صحیح، به ترمیم ساختارهای ذهنی و عملکردی نامناسب درمانگران توانبخشی در حیطهٔ مشاوره بپردازند.