مقالات درحال آماده‌سازی
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشگاه تهران
2- دانشگاه اصفهان
3- دانشگاه مازندران
2- دانشگاه اصفهان
3- دانشگاه مازندران
چکیده: (1034 مشاهده)
زمینه و هدف: مطالعات مختلفی مزایای کانون توجه بیرونی در عملکرد بیماران مولتیپل اسکلروزیس را نشان داده اند و از فرضیه عمل محدود شده برای تبیین این اثر استفاده کرده اند. شواهد قوی وجود دارد که با افزایش شدت تمرین و متعاقبا افزایش خستگی، سیگنالهای درونی به سختی توسط توجه و پردازشهای ذهنی مسدود میشود. خستگی یکی از مشخصههای اصلی بیماران مولتیپل اسکلروزیس است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر کانون توجه در استقامت عضلانی بیماران مولتیپل اسکلروزیس با سطوح مختلف خستگی بود.
روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی با طرح درون گروهی، از بین بیماران عضو انجمن ام اس شهر اصفهان، 45 بیمار (با میانگین سنی: 4/12±35/3 سال) به روش هدفمند و در دسترس انتخاب شدند و به سه گروه با سطوح خستگی پایین، متوسط و شدید تقسیم شدند. آزمودنیهای هر گروه یک تکلیف استقامت عضلانی (تکیه به دیوار در حالت نشسته) را تحت دو وضعیت کانون توجه بیرونی و درونی انجام دادند.
یافته ها: نتایج آزمون تی همبسته نشان داد استقامت عضلانی بیماران مولتیپل اسکلروزیس با سطوح پایین و متوسط خستگی در وضعیت کانون توجه بیرونی به طور معنیداری بیشتر از وضعیت کانون توجه درونی بود(0/05 >P).اما استقامت عضلانی بیماران مولتیپل اسکلروزیس با سطح بالای خستگی در وضعیت های مختلف کانون توجه تفاوت معنیداری نداشت.
نتیجه گیری: به نظر میرسد شدت بالای خستگی در بیماران مولتیپل اسکلروزیس مانع از اتخاذ کانون توجه بیرونی در این بیماران می شود. بنابراین لازم است در هنگام ارائه دستورالعملهای کانون توجه به بیماران مولتیپل اسکلروزیس به سطح خستگی آنها توجه شود.
روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی با طرح درون گروهی، از بین بیماران عضو انجمن ام اس شهر اصفهان، 45 بیمار (با میانگین سنی: 4/12±35/3 سال) به روش هدفمند و در دسترس انتخاب شدند و به سه گروه با سطوح خستگی پایین، متوسط و شدید تقسیم شدند. آزمودنیهای هر گروه یک تکلیف استقامت عضلانی (تکیه به دیوار در حالت نشسته) را تحت دو وضعیت کانون توجه بیرونی و درونی انجام دادند.
یافته ها: نتایج آزمون تی همبسته نشان داد استقامت عضلانی بیماران مولتیپل اسکلروزیس با سطوح پایین و متوسط خستگی در وضعیت کانون توجه بیرونی به طور معنیداری بیشتر از وضعیت کانون توجه درونی بود(0/05 >P).اما استقامت عضلانی بیماران مولتیپل اسکلروزیس با سطح بالای خستگی در وضعیت های مختلف کانون توجه تفاوت معنیداری نداشت.
نتیجه گیری: به نظر میرسد شدت بالای خستگی در بیماران مولتیپل اسکلروزیس مانع از اتخاذ کانون توجه بیرونی در این بیماران می شود. بنابراین لازم است در هنگام ارائه دستورالعملهای کانون توجه به بیماران مولتیپل اسکلروزیس به سطح خستگی آنها توجه شود.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
