مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: یکی از عوامل مهم در حفظ وضعیت بدن در افراد ناشنوا، کاهش میزان تعادل است. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسهٔ تأثیر هشت هفته تمرینات معلق و تمرینات ثبات مرکزی بر استقامت عضلات راست‌کننده و خم‌کنندهٔ تنه در نوجوانان ناشنوا بود.
روش‌بررسی: روش این مطالعه از نوع نیمه‌‌‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با دو گروه آزمایش بود. جامعۀ آماری، تمام دانش‌آموزان ناشنوای شهرستان بندرعباس بودند. با توجه به حجم محدود جامعۀ آماری، نمونۀ آماری، بیست دانش‌آموز ناشنوای با درجهٔ ناشنوایی بین ۷۱تا۹۰ دسیبل بودند که به‌صورت هدف‌مند انتخاب شدند و به‌روش تصادفی ساده در دو گروه ده‌نفری آزمایش ۱ و آزمایش ۲ قرار گرفتند. استقامت عضلات شکم (آزمون دراز و نشست) و استقامت عضلات پشت (آزمون سورنسن) قبل و پس از هشت هفته در هر دو گروه اندازه‌گیری شد. گروه آزمایش ۱ برنامهٔ هشت‌هفته‌ای تمرینات TRX و گروه آزمایش 2 تمرینات ثبات مرکزی را زیرنظر مربی به‌‌مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه چهل دقیقه اجرا کردند. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌ها، آزمون‌های تی مستقل و وابسته در نرم‌افزار SPSS در سطح معناداری ۰٫۰۵ به‌کار رفت.
یافته‌ها: روش تمرینات معلق (گروه آزمایش ۱) و روش تمرینات ثبات مرکزی (گروه آزمایش ۲) در افزایش تعداد دراز و نشست مؤثر بود (۰٫۰۰۱p<). مقایسهٔ عملکرد دو روش به‌منظور افزایش قدرت عضلات تنه نشان داد تفاوت معنا‌داری بین دو روش تمرینی وجود نداشت (۰٫۳۱۳=p). همچنین روش تمرینات معلق و روش ثبات مرکزی در افزایش مدت‌ زمان استقامت عضلات راست‌کنندهٔ ‌بالاتنه مؤثر بود (۰٫۰۰۱p<). مقایسهٔ عملکرد دو روش به‌منظور افزایش مدت زمان استقامت عضلات راست‌کنندهٔ بالاتنه نشان داد، تفاوت معنا‌داری بین دو روش تمرینی وجود نداشت (۰٫۲۵۱=p).
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های پژوهش، شرکت در هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی و تمرینات معلق موجب افزایش استقامت عضلات راست‌کننده و خم‌کنندهٔ تنه در نوجوانان ناشنوا می‌شود و بین این دو گروه تمرینی، تفاوت معناداری وجود ندارد.