مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: تولد کودک با نیازهای ویژه سبب یاس، ناامیدی و ناکامی والدین شده، پذیرش فرزند توسط والدین را دشوار می‌سازد. این پژوهش با هدف ارزیابی برنامه آموزش مثبت‌نگری مبتنی بر شفقت برای مادران دارای فرزند خردسال با نشانگان داون و اثربخشی آن بر نگرش آن‌ها به فرزندشان انجام شد.
روش بررسی: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی، با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری، مادران کودکان با نشانگان داون کمتر از 2 سال در استان یزد در آبان 1397 بود و نمونه شامل 14 مادر که به شیوه در دسترس، از شهرهای یزد، میبد و اردکان انتخاب، بر اساس سطح تحصیلات و وضعیت اقتصادی-اجتماعی همتاسازی و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی (7 نفر) و گواه (7 نفر) جای‌گماری شدند. ابزار پژوهش مقیاس نگرش والدین نسبت به کودک با نیازهای ویژه گوندر (2002) بود. پس از اجرای پیش‌آزمون گروه آزمایشی 14 جلسه آموزش مثبت‌نگری دریافت کرد؛ درحالی‌که گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. در پایان پس‌آزمون و با فاصله 3 ماه پیگیری اجرا شد. نتایج به‌وسیله نرم‌افزار SPSS20 با استفاده از آنالیز واریانس برای اندازه‌گیری مکرر در سطح 05/0 موردبررسی قرار گرفت.
یافته‌ها: بر اساس نتایج پژوهش برنامه آموزش مثبت‌نگری مبتنی بر شفقت، نگرش مادران به فرزند با نیازهای ویژه را بهبود بخشید (001/0˂P). همچنین در پیگیری پس از سه ماه، نمرات نسبت به پیش‌آزمون به‌طور معنادار بالاتر بود (001/0>P).
نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش می‌توان از برنامه آموزش مثبت‌نگری متنی بر شفقت برای پذیرش معلولیت فرزند بهره گرفت.
 

واژه‌های کلیدی: مثبت‌نگری، شفقت، نشانگان داون، پذیرش معلولیت

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---