چکیده: (615 مشاهده)
پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی رویکرد زوج درمانی هیجانمدار را به منظور بهبود دلزدگی زناشویی و خودافشایی هیجانی زوجین متقاضی طلاق انجام شد. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و از طرح پیشآزمون - پسآزمون با گروه کنترل خواهد بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی زوجین متقاضی طلاق مراجعهکننده به کلینیک مرهم شهرستان ساری در نیمه دوم سال 1396 بود. دادهها با استفاده از پرسشنامههای دلزدگی زناشویی پاینز (1996) و خودافشایی هیجانی اسنل (2001) به دست آمد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها در این تحقیق از نرم افزار آماری SPSS-20 و از روشهای آمار توصیفی مانند محاسبه فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار و آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) استفاده شد. نتایج نشان داد اثر آموزش تکنیک هیجان محور بر دلزدگی زناشویی (001/0, P<347.92 F=)، از پا افتادگی جسمی (001/0, P<91.37 F=)، از پا افتادگی عاطفی (001/0, P<202.43 F=) و از پا افتادگی روانی (001/0, P< 169.12 F=) بر آزمودنی ها از لحاظ آماری معنادار است. اثر آموزش تکنیک هیجان محور بر خودافشایی هیجانی (001/0, P<216.05 F=)، افسردگی (001/0, P<122.88 F=)، شادی (001/0, P<192.07 F=) حسادت (001/0, P< 130.15 F=) اضطراب(001/0, P<99.20 F=) عصبانیت(001/0, P<62.29 F=) آرامش(001/0, P<51.30 F=) خونسردی (001/0, P<61.08 F=) و ترس(001/0, P<33.74 F=) بر آزمودنی ها از لحاظ آماری معنادار است. میتوان نتیجه گرفت آموزش رویکرد زوج درمانی هیجانمدار را به منظور بهبود دلزدگی زناشویی و خودافشایی هیجانی زوجین متقاضی طلاق موثر است.
نوع مطالعه:
مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی