مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی رویکرد زوج درمانی هیجان­مدار را  به منظور بهبود دلزدگی زناشویی و خودافشایی هیجانی زوجین متقاضی طلاق انجام شد. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و از طرح پیش­آزمون - پس­آزمون با گروه کنترل خواهد بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی زوجین متقاضی طلاق مراجعه­کننده به کلینیک مرهم شهرستان ساری در نیمه دوم سال 1396 بود. داده­ها با استفاده از پرسشنامه­های دلزدگی زناشویی پاینز (1996) و خودافشایی هیجانی اسنل (2001) به دست آمد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها در این تحقیق از نرم افزار آماری SPSS-20 و از روش­های‌ آمار ‌توصیفی مانند محاسبه فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار و آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) استفاده شد. نتایج نشان داد اثر آموزش تکنیک هیجان محور بر دلزدگی زناشویی (001/0,  P<347.92  F=)، از پا افتادگی جسمی (001/0,  P<91.37  F=)، از پا افتادگی عاطفی (001/0,  P<202.43  F=) و از پا افتادگی روانی (001/0,  P< 169.12  F=) بر آزمودنی ها از لحاظ آماری معنادار است. اثر آموزش تکنیک هیجان محور بر خودافشایی هیجانی (001/0,  P<216.05  F=)، افسردگی (001/0,  P<122.88  F=)، شادی (001/0,  P<192.07  F=) حسادت (001/0,  P< 130.15  F=) اضطراب(001/0,  P<99.20  F=) عصبانیت(001/0,  P<62.29  F=) آرامش(001/0,  P<51.30  F=) خونسردی (001/0,  P<61.08  F=) و ترس(001/0,  P<33.74  F=) بر آزمودنی ها از لحاظ آماری معنادار است. می­توان نتیجه گرفت آموزش رویکرد زوج درمانی هیجان­مدار را  به منظور بهبود دلزدگی زناشویی و خودافشایی هیجانی زوجین متقاضی طلاق موثر است.

واژه‌های کلیدی: زوج درمانی هیجان‌مدار، دلزدگی زناشویی، خودافشایی هیجانی، زوجین، طلاق

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---