مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.IAU.KHOISF.REC.1402.082
اثربخشی درمان غیر فعال سازی سبک بر دلزدگی زناشویی و تاب آوری در بین زنان دارای علائم رفتارهای نمایشی
نگار عباسیان1 
، زهرا یوسفی*2
، زهرا یوسفی*2
1- کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، واحد یزد، دانشگاه آزاد اسلامی، یزد، ایران
2- استادیار، گروه روانشناسی، واحد اصفهان (خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران
2- استادیار، گروه روانشناسی، واحد اصفهان (خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران
چکیده: (28 مشاهده)
زمینه و هدف: با توجه به اهمیت نقش زنان در روابط زناشویی و تاثیرات مخرب رفتارهای نمایشی بر این روابط، این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان غیر فعال سازی سبک بر دلزدگی زناشویی و تاب آوری در بین زنان دارای علائم رفتارهای نمایشی انجام شد.
روش بررسی: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و کارآزمایی بالینی است که با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه انجام شده است. جامعه این پژوهش شامل زنان متاهل دارای علائم رفتارهای نمایشی مراجعه کننده به مراکز مشاوره خانواده اصفهان بود. ۴۰ نفر واجد شرایط به صورت داوطلبانه وارد مطالعه شدند و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه در هر گروه 20 نفر قرار گرفتند. در این پژوهش از پرسشنامه دلزدگی زناشویی پانیز (1996) و تاب آوری کونور و دیویدسون (2003) استفاده شد.گروه آزمایش طی ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای تحت درمان غیر فعال سازی سبک قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند. این پژوهش از آزمون‌های پیش‌فرض (شاپیرو-ویلک، لوین، ام‌باکس) و سپس تحلیل کوواریانس چندمتغیری (MANCOVA) و تحلیل کوواریانس تک‌متغیری (ANCOVA) برای آزمون استفاده کرده است.
یافتهها: آموزش غیرفعال‌سازی سبک باعث کاهش معنادار دلزدگی زناشویی (001/0>p) و افزایش تاب‌آوری (009/0>p) در زنان دارای علائم رفتارهای نمایشی شد. به‌طوری که بخش قابل‌توجهی از تغییرات این متغیرها در گروه آزمایش ناشی از اجرای درمان بود و تفاوت‌ها بین گروه آزمایش و گواه با توان آزمون بالا تأیید شد.
نتیجهگیری: بر اساس یافته ها پژوهش درمان غیر فعال سازی سبک موجب کاهش دلزدگی زناشویی و تقویت تاب آوری در بین زنان دارای علائم رفتارهای نمایشی می‌شود.
روش بررسی: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و کارآزمایی بالینی است که با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه انجام شده است. جامعه این پژوهش شامل زنان متاهل دارای علائم رفتارهای نمایشی مراجعه کننده به مراکز مشاوره خانواده اصفهان بود. ۴۰ نفر واجد شرایط به صورت داوطلبانه وارد مطالعه شدند و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه در هر گروه 20 نفر قرار گرفتند. در این پژوهش از پرسشنامه دلزدگی زناشویی پانیز (1996) و تاب آوری کونور و دیویدسون (2003) استفاده شد.گروه آزمایش طی ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای تحت درمان غیر فعال سازی سبک قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند. این پژوهش از آزمون‌های پیش‌فرض (شاپیرو-ویلک، لوین، ام‌باکس) و سپس تحلیل کوواریانس چندمتغیری (MANCOVA) و تحلیل کوواریانس تک‌متغیری (ANCOVA) برای آزمون استفاده کرده است.
یافتهها: آموزش غیرفعال‌سازی سبک باعث کاهش معنادار دلزدگی زناشویی (001/0>p) و افزایش تاب‌آوری (009/0>p) در زنان دارای علائم رفتارهای نمایشی شد. به‌طوری که بخش قابل‌توجهی از تغییرات این متغیرها در گروه آزمایش ناشی از اجرای درمان بود و تفاوت‌ها بین گروه آزمایش و گواه با توان آزمون بالا تأیید شد.
نتیجهگیری: بر اساس یافته ها پژوهش درمان غیر فعال سازی سبک موجب کاهش دلزدگی زناشویی و تقویت تاب آوری در بین زنان دارای علائم رفتارهای نمایشی می‌شود.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
