مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

هدف: هدف پژوهش، تعیین تأثیر آموزش نظریهٔ ذهن در مهارت‌های اجتماعی و خودپندارهٔ کودکان نارساخوان بود. 

روش‌بررسی: جامعهٔ آماری،تمامی دانش‌آموزان نارساخوان پایهٔ سوم تا پنجم شهر رشت (۱۰۰ نفر) در سال تحصیلی ۹۳-۱۳۹۲ بودند. ۲۴ نفر از دانش‌آموزان دختر و پسر نارساخوان با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شده و به گروه‌های آزمایشی و کنترل تقسیم شدند (۱۲ کودک در گروه آزمایشی و ۱۲ کودک در گروه کنترل). ابزارهای استفاده‌شدهٔ آزمون خواندن و نارساخوانی (۱۳۸۷)، خودپندارهٔ بک (۱۹۸۷) و آزمون مهارت‌های اجتماعی ماتسون (۱۹۸۳) بود. نظریهٔ ذهن در ۹ جلسهٔ ۲۰ دقیقه‌ای (به‌مدت یک‌ماه) به‌طور انفرادی در گروه آزمایشی انجام گرفت. داده‌های به‌دست‌آمده با روش آماری تحلیل کواریانس تجزیه‌و‌تحلیل شد. 

یافته‌ها: نتایج نشان داد که آموزش نظریهٔ ذهن توانسته است، میزان مؤلفهٔ اطمینان (۱۲٫۴۵) در مقیاس مهارت‌های اجتماعی (۰٫۰۰۳=P) و خرده‌مؤلفه‌های‌ مهارت اجتماعی (۱۸٫۷۳) و جذابیت فیزیکی (۱۶٫۹۱) در مقیاس خودپنداره (۰٫۰۰۹=p= ۰٫۰۰۱،p) را افزایش دهد. 

نتیجه‌گیری: آموزش نظریهٔ ذهن به دانش‌آموزان نارساخوان، موجب بهبود مهارت‌های اجتماعی و خودپنداره می‌شود، در نتیجه تقویت نظریهٔ ذهن می‌تواند به‌عنوان یکی از محورهای اصلی آموزش، مورد توجه متخصصان و مربیان قرار گیرد.