BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-729-fa.html
زمینه و هدف: معلولیت جسمی‌حرکتی به‌عنوان عامل خطر برای مشکلات سلامت روان عمل می‌کند؛ لذا بررسی مداخلات روان‌شناختی مؤثر در ارتقای سلامت روان این افراد اهمیت می‌یابد. ازاین‌رو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی بر افزایش تاب‌آوری معلولان جسمی‌حرکتی انجام شد.
روش‌بررسی: این پژوهش مطالعه‌ای نیمه‌آزمایشی از نوع طـرح پیش‌آزمون‌پس‌آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی معلولان جسمی‌حرکتی شهرستان قروه استان کردستان تشکیل دادند. از این میان به‌شکل تصادفی ساده ۲۱۸ نفر انتخاب شده و پرسشنامهٔ تاب‌آوری روی آن‌ها اجرا شد. ۲۴ نفر از کسانی که نمرهٔ تاب‌آوری آن‌ها کمتر از سایر شرکت‌کنندگان بود و معیارهای ورود به پژوهش را داشتند انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند. گروه آزمایش به‌مدت هشت جلسه تحت‌مداخلهٔ رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی قرار گرفت. این جلسات هفته‌ای یک‌بار و به‌مدت یک‌و‌نیم ساعت برگزار شد. در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. آزمودنی‌های پژوهش توسط مقیاس تاب‌آوری کانر و دیویدسون (CD-RISC) پیش از شروع درمان و در پایان درمان و پس از اتمام مرحلهٔ پیگیری یک‌ماهه ارزیابی شدند. جهت تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر) استفاد شد.
یافته‌ها: نتایج آزمون نشان داد بین دو گروه در افزایش تاب‌آوری در مرحلهٔ پس‌آزمون و پیگیری تفاوت معناداری وجود دارد (۰٫۰۰۱>p) و تنها در گروه آزمایش میانگین نمرهٔ تاب‌آوری افزایش معناداری از مرحلهٔ پیش‌آزمون درمقایسه با مرحلهٔ پیگیری داشت (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های این پژوهش می‌توان گفت که رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی در افزایش تاب‌آوری معلولان جسمی‌حرکتی مؤثر است و به روان‌شناسان بالینی توصیه می‌شود در این رابطه از این مداخله بهره گیرند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
