زمینه و هدف: شناسایی علل بروز رفتارهای پرخطر در نوجوانان که امکان دارد به‌دلایل متفاوت صورت ‌گیرد، کاری دشوار است. هدف این پژوهش ارائهٔ مدل ساختاری رفتارهای پرخطر در نوجوانان براساس حساسیت اضطرابی با میانجی‌گری پذیرش خویشتن بود.
روش‌بررسی: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمام نوجوانان ۱۴تا۱۸سالهٔ شهر تهران در سال تحصیلی ۹۷-۱۳۹۶ تشکیل دادند که از میان آن‌ها پانصد نفر به‌روش نمونه‌گیری دردسترس از مدارس انتخاب شدند که از این تعداد ۴۹۶ نفر واجد شرایط تحلیل بودند. ابزارهای پژوهش، پرسشنامهٔ رفتارهای پرخطر (محمدخانی، ۱۳۸۶)، پرسشنامهٔ پذیرش بی‌قید و شرط خویشتن (چمبرلین و هاگا، ۲۰۰۱) و شاخص حساسیت اضطرابی (ریس و همکاران، ۱۹۸۶) بود. برای تحلیل داده‌ها آزمون آماری همبستگی پیرسون و روش مدل‌سازی معادلات ساختاری با نرم‌افزارهای SPSS و AMOS استفاده شد. سطح معناداری آزمون‌ها ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد ضریب مسیر کل بین حساسیت اضطرابی و رفتارهای پرخطر مثبت و معنادار بود (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۲۷=β). ضریب مسیر مستقیم بین پذیرش مشروط خویشتن و رفتارهای پرخطر مثبت و معنادار به‌دست آمد (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۳۲=β). ضریب مسیر مستقیم بین پذیرش غیرمشروط خویشتن و رفتارهای پرخطر منفی و معنادار بود (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۲۸-=β). ضریب مسیر غیرمستقیم بین حساسیت اضطرابی و رفتارهای پرخطر با میانجی‌گری پذیرش مشروط و نامشروط خویشتن مثبت و معنادار به‌دست آمد (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۱۵۰=β)؛ همچنین مدل مفروض با داده‌های گردآوری‌شده برازش داشت (۱۶۴٫۱۵=^۲X، ۰٫۹۵۴=CFI، ۰٫۹۵۱=GFI، ۰٫۹۱۹=AGFI، ۰٫۰۷۱=RMSEA).
نتیجه‌گیری: باتوجه به یافته‌های پژوهش نتیجه گرفته می‌شود، حساسیت اضطرابی با میانجی‌گری پذیرش مشروط و غیرمشروط خویشتن، به‌صورت معنادار رفتارهای پرخطر را در نوجوانان پیش‌بینی می‌کند.