زمینه و هدف: در همهٔ مراحل تکوین خانواده، زن و مرد خرده‌نظام اصلی هستند و عوامل متعددی همچون الگوهای ارتباطی، سبک‌های هویت و تاب‌آوری در رضایت زناشویی آنان نقش دارد. هدف این پژوهش، تعیین اندازهٔ اثر الگوهای ارتباطی و سبک‌های هویت بر رضایت زناشویی با واسطه‌گری تاب‌آوری بود.
روش‌بررسی: در این مطالعهٔ همبستگی، جامعهٔ آماری پژوهش را مردان و زنان متأهل مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره و خدمات روان‌شناختی شهر تهران در سال ۱۳۹۸ تشکیل دادند که از میان آن‌ها ۳۰۲ نفر واجد شرایط وارد پژوهش شدند. ابزارهای استفاده‌شده شامل مقیاس رضایت زناشویی انریچ (فاورز و السون، ۱۹۹۳)، پرسش‌نامهٔ الگوهای ارتباطی (کریستنسن و سالاوی، ۱۹۸۴)، پرسش‌نامهٔ سبک‌های هویت-۳ (برزونسکی، ۱۹۹۲) و مقیاس تاب‌آوری کانر-دیویدسون (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) بود. به‌منظور تحلیل داده‌ها از ضریب همبستگی پیرسون و روش تحلیل مسیر و نرم‌افزارهای SPSS و AMOS در سطح معناداری ۰٫۰۵ استفاده شد. 
یافته‌ها: نتایج نشان داد، اثر کل سبک هویت اطلاعاتی (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۴۹۷=β)، الگوی ارتباطی ناکارآمد (۰٫۰۰۹=p، ۰٫۰۶۲-=β) و الگوی ارتباطی سازنده (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۵۸۴=β) بر رضایت زناشویی معنادار بود. الگوی ارتباطی سازنده (۰٫۰۰۸=p، ۰٫۲۱۵=β) و سبک هویت اطلاعاتی (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۳۷۱=β) به‌واسطهٔ تاب‌آوری بر رضایت زناشویی اثر غیرمستقیم داشتند. همچنین الگوی ارتباطی ناکارآمد به‌واسطهٔ تاب‌آوری بر رضایت زناشویی دارای اثر غیرمستقیم بود (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۳۳۴-=β). مدل مفروض با داده‌های گردآوری‌شده برازش داشت (۰٫۹۷۱=AGFI، ۰٫۰۳۳=RMSEA).
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های این پژوهش، الگوهای ارتباطی سازنده و ناکارآمد و سبک هویت اطلاعاتی به‌واسطهٔ تاب‌آوری بر رضایت زناشویی اثر دارند.