زمینه و هدف: توانمندسازی شغلی زنان سرپرست خانواده یکی از مسائلی است که می‌تواند به بهبود شاخص‌های سلامت روان آن‌ها کمک کند و زندگی فردی و اجتماعی آنان را ارتقا دهد؛ ازاین‌رو، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی بستهٔ آموزشی توانمندسازی شغلی مبتنی‌بر الگوی چندمحوری شفیع‌آبادی بر بهبود اشتیاق شغلی و خودکارآمدی زنان سرپرست خانوادهٔ شهر تهران صورت گرفت.
روش‌بررسی: روش پژوهش، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی زنان سرپرست خانوادهٔ شهر تهران در سال ۱۳۹۸ تشکیل دادند که سی نفر داوطلب واجد شرایط با روش نمونه‌گیری دردسترس وارد مطالعه شدند. از این‌ بین، به‌طور تصادفی پانزده نفر در گروه آزمایش و پانزده نفر در گروه گواه قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس اشتیاق شغلی اوتریچ (شوفلی و همکاران، ۲۰۰۲) و مقیاس خودکارآمدی (شرر و همکاران، ۱۹۸۲) بود. مداخلهٔ آموزش توانمندسازی شغلی مبتنی‌بر الگوی چندمحوری شفیع‌آبادی به‌مدت هشت جلسهٔ نوددقیقه‌ای به‌صورت گروهی صرفاً برای شرکت‌کنندگان گروه آزمایش انجام گرفت. تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس تک‌متغیری، آزمون تی مقایسهٔ میانگین‌های دو گروه مستقل و آزمون خی‌دو در نسخهٔ ۲۴ نرم‌افزار SPSS انجام گرفت. سطح معناداری آزمون‌ها ۰٫۰۵ درنظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، بعد از کنترل اثر پیش‌آزمون، در میانگین نمرات متغیرهای اشتیاق شغلی (۰٫۰۰۱>p) و خودکارآمدی (۰٫۰۰۱>p) در پس‌آزمون، تفاوت آماری معناداری بین گروه آزمایش و گروه گواه مشاهده شد. همچنین، ۵۰درصد از تغییرهای متغیر اشتیاق شغلی و ۵۳درصد از تغییرهای متغیر خودکارآمدی ناشی‌از اثر مداخله بود.
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های پژوهش نتیجه گرفته می‌شود، آموزش توانمندسازی شغلی مبتنی‌بر الگوی چندمحوری شفیع‌آبادی برای زنان سرپرست خانواده قابلیت کاربرد دارد و بر بهبود اشتیاق شغلی و خودکارآمدی آن‌ها اثربخش است.