مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: توانمندسازی شغلی زنان سرپرست خانواده یکی از مسایلی است که می تواند به بهبود شاخص های سلامت روان آنها کمک کرده و زندگی فردی و اجتماعی آنها را ارتقا دهد. از این رو، پژوهش حاضر باهدف اثربخشی بسته آموزشی توانمندسازی شغلی مبتنی بر الگوی چند محوری شفیع‌آبادی بر بهبود اشتیاق شغلی و خودکارآمدی زنان سرپرست خانواده شهر تهران صورت گرفته است.
روش بررسی: این پژوهش شبه آزمایشی و به‌صورت پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه  انجام شد. جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان سرپرست خانواده شهر تهران در سال 1398 تشکیل می‌دادند که تعداد 30 نفر به‌عنوان حجم نمونه با روش نمونه‌گیری در دسترس تعیین گردید. ازاین‌بین 15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه گواه  به‌صورت تصادفی گمارش شدند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس اشتیاق شغلی اوتریچ (شوفلی و همکاران،2002) و پرسشنامه خودکارآمدی(شرر و مادوکس،1982) بود. داده­ها با استفاده از نسخه 24 نرم­افزار SPSS و با آنالیز کوواریانس چندمتغیری در سطح معناداری 05/0 تحلیل شدند.
یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که پس از حذف اثر پیش‌آزمون، میانگین نمرات اشتیاق شغلی و خودکارآمدی در پس‌آزمون اختلاف آماری معناداری بین دو گروه وجود داشت(001/0p<).
نتیجه گیری: این مطالعه نشان می‌دهد که آموزشی توانمندسازی شغلی مبتنی بر الگوی چند محوری شفیع‌آبادی برای زنان سرپرست خانواده قابلیت کاربرد داشته و بر بهبود اشتیاق شغلی و خودکارآمدی آن ها اثربخش است.

واژه‌های کلیدی: توانمندسازی شغلی، الگوی چند محوری شفیع‌آبادی، اشتیاق شغلی، خودکارآمدی، زنان سرپرست خانواده

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---