مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.IAU.TON.REC.1402.016
1- دانشجوی دکتری روانشناسی عمومی، گروه روانشناسی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی، تنکابن، ایران
2- دانشیار، گروه روانشناسی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی، تنکابن، ایران; و گروه روانشناسی، دانشگاه علم و هنر، یزد، ایران
3- دانشیار، گروه روانشناسی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی، تنکابن، ایران; و گروه روانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
2- دانشیار، گروه روانشناسی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی، تنکابن، ایران; و گروه روانشناسی، دانشگاه علم و هنر، یزد، ایران
3- دانشیار، گروه روانشناسی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی، تنکابن، ایران; و گروه روانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده: (264 مشاهده)
زمینه و هدف: اختلال کمبود توجه/بیش فعالی یکی از شایع ترین اختلالات روانپزشکی در کودکان است. هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی بازی درمانی گروهی گلدارد همراه با کنترل دارویی بر روی تکانشگری کودکان دارای اختلال بیش فعالی/کمبود توجه بود.
روش بررسی: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون و پس آزمون بود. از بین کودکان 6 الی 9 ساله دارای علائم اختلال نقص توجه/بیش فعالی مراجعهکننده به کلنیکهای روانپزشکی شهر یزد، 30 نفر داوطلب واجد شرایط به شکل تصادفی ساده وارد مطالعه شدند که به صورت گمارش تصادفی 15 نفر آنها در گروه مداخله و 15 نفر در گروه گواه قرار گرفتند همه کودکان داروی ریتالین را به صورت ۵ میلی گرم ریتالین خوراکی، دو بار در روز مصرف می کردند. امتیازات متغیر تکانشگری به وسیله پرسشنامه تکانشگری (پاتون، استانفورد و بارت، 1995) در دو نوبت زمانی قبل و بعد از بازی درمانی مورد مقایسه قرار گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از آنالیز کوواریانس صورت پذیرفت. سطح معناداری آزمونها 05/0 بود.
یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که امتیاز آزمون تکانشگری در کودکان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی در گروه مداخله و بعد از دریافت درمان در مقایسه با گروه گواه به طور معناداری کاهش پیدا کرده است (001/0P=).
نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که از بازی درمانی گروهی می توان به عنوان یک درمان مکمل جهت بهبود تکانشگری در کودکان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی استفاده کرد.
روش بررسی: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون و پس آزمون بود. از بین کودکان 6 الی 9 ساله دارای علائم اختلال نقص توجه/بیش فعالی مراجعهکننده به کلنیکهای روانپزشکی شهر یزد، 30 نفر داوطلب واجد شرایط به شکل تصادفی ساده وارد مطالعه شدند که به صورت گمارش تصادفی 15 نفر آنها در گروه مداخله و 15 نفر در گروه گواه قرار گرفتند همه کودکان داروی ریتالین را به صورت ۵ میلی گرم ریتالین خوراکی، دو بار در روز مصرف می کردند. امتیازات متغیر تکانشگری به وسیله پرسشنامه تکانشگری (پاتون، استانفورد و بارت، 1995) در دو نوبت زمانی قبل و بعد از بازی درمانی مورد مقایسه قرار گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از آنالیز کوواریانس صورت پذیرفت. سطح معناداری آزمونها 05/0 بود.
یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که امتیاز آزمون تکانشگری در کودکان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی در گروه مداخله و بعد از دریافت درمان در مقایسه با گروه گواه به طور معناداری کاهش پیدا کرده است (001/0P=).
نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که از بازی درمانی گروهی می توان به عنوان یک درمان مکمل جهت بهبود تکانشگری در کودکان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی استفاده کرد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
توانبخشی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
