مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

چکیده
زمینه و هدف: اختلال طیف اتیسم ازجمله اختلالات عصب تحولی دوران کودکی است که در خانواده فشار و تنش­های روانی فراوانی ایجاد می­کند. مادران این کودکان با چالش­های متفاوتی روبه­رو هستند که آن­ها را در معرض پیامدهای روانی و عاطفی منفی قرار می­دهد. از این رو، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی معنادرمانی بر میزان تاب­آوری و تحمل پریشانی مادران دارای فرزند اختلال طیف اتیسم انجام شد.
روش بررسی: این پژوهش از نوع نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون – پس­آزمون همراه با گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران با فرزند دارای اختلال طیف اتیسم 3 تا 15 ساله­ای بودند که به اداره بهزیستی شهرستان بابل مراجعه کرده بودند. با روش نمونه­گیری دردسترس 30 نفر داوطلب واجد شرایط وارد مطالعه شدند و پس از کسب معیارهای ورود به مطالعه به صورت تصادفی در دو گروه پانزده نفره آزمایش و گواه قرار گرفتند. ابزارهای به کار رفته در پژوهش شامل مقیاس تاب­آوری (کانر و دیویدسون، 2003) و پرسشنامه تحمل پریشانی (سیمونر و گاهر، 2005) بود. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از تحلیل کواریانس در نرم افزار SPSS نسخه 18 انجام شد(05/0α=).
یافته­ ها: نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که معنادرمانی بر افزایش میزان تاب­آوری و تحمل پریشانی مادران دارای فرزند با اختلال اتیسم موثر بود.(p>0/05).
نتیجه ­گیری: به­طور­کلی می­توان گفت با آموزش معنادرمانی، میزان تاب­آوری و تحمل پریشانی در مادران کودکان دارای اختلال طیف اتیسم افزایش پیدا می­کند. براین اساس پیشنهاد می­شود، متخصصان در کنار سایر روش­های مشاوره­ای، از این برنامه آموزشی نیز در امر مشاوره به والدین کمک بگیرند.