مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
نگار سبحانی1 
، رضیه پرورده2 ، شایان خلیل الله3 ، زهرا عندلیبی پور4 ، سهیلا اسعدی*5
، رضیه پرورده2 ، شایان خلیل الله3 ، زهرا عندلیبی پور4 ، سهیلا اسعدی*5
1- دانشگاه دولتی شهید بهشتی،
2- گروه روانشناسی، واحد گرمسار، دانشگاه آزاد اسلامی،گرمسار
3- دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی تهران
4- گروه روانشناسی، واحد شاهرود، دانشگاه آزاد اسلامی، شاهرود
5- موسسه آموزش عالی رحمان، رامسر
2- گروه روانشناسی، واحد گرمسار، دانشگاه آزاد اسلامی،گرمسار
3- دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی تهران
4- گروه روانشناسی، واحد شاهرود، دانشگاه آزاد اسلامی، شاهرود
5- موسسه آموزش عالی رحمان، رامسر
چکیده: (236 مشاهده)
زمینه و هدف: شیوع دیابت نوع 2 در سراسر جهان به طور چشمگیری در حال افزایش است، که پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مثبت نگر بر خودتنظم گری هیجانی و اضطراب سلامتی و حمایت اجتماعی ادراک شده در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شهرستان تنکابن انجام شد.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و براساس طرح پیش آزمون و پس آزمون و پی گیری دو ماهه همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو تشکیل دادند. روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و بصورت تصادفی در یک گروه آزمایش و یک گروه گواه(هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. ابزار جمع آوری داده‌ها، پرسشنامه استاندارد خودتنظیمی هیجانی(سبکهای عاطفی) هافمن و کاشدان(2010)، پرسشنامه اضطراب سلامت سالکوسکیس و وارویک(2002)، پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده زیمن و همکاران(1988) بود. درمان مثبت‌نگر به صورت هشت جلسه نوددقیقه‌ای هفته‌ای یکبار اجرا شد. تحلیل داده‌های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل وار یانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون بونفرونی در نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ صورت گرفت.
یافته‌ها: مقایسه میانگین‌های پیش آزمون با پس آزمون و پیش آزمون با پیگیری برای خودتنظیم گری هیجانی و اضطراب سلامتی و حمایت اجتماعی ادراک شده در گروه مداخله معنادار است (001/0>p)؛ همچنین برای این متغیر، تأثیر ماندگاری درمان مثبت‌نگر در گروه آزمایش در مرحله پیگیری به تأیید رسیده است.
نتیجه‌گیری: درمان مثبت‌نگر می‌تواند تأثیر مثبتی بر خودتنظیم‌گری هیجانی، کاهش اضطراب سلامتی و افزایش حمایت اجتماعی ادراک شده در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو در شهرستان تنکابن داشته باشد.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و براساس طرح پیش آزمون و پس آزمون و پی گیری دو ماهه همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو تشکیل دادند. روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و بصورت تصادفی در یک گروه آزمایش و یک گروه گواه(هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. ابزار جمع آوری داده‌ها، پرسشنامه استاندارد خودتنظیمی هیجانی(سبکهای عاطفی) هافمن و کاشدان(2010)، پرسشنامه اضطراب سلامت سالکوسکیس و وارویک(2002)، پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده زیمن و همکاران(1988) بود. درمان مثبت‌نگر به صورت هشت جلسه نوددقیقه‌ای هفته‌ای یکبار اجرا شد. تحلیل داده‌های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل وار یانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون بونفرونی در نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ صورت گرفت.
یافته‌ها: مقایسه میانگین‌های پیش آزمون با پس آزمون و پیش آزمون با پیگیری برای خودتنظیم گری هیجانی و اضطراب سلامتی و حمایت اجتماعی ادراک شده در گروه مداخله معنادار است (001/0>p)؛ همچنین برای این متغیر، تأثیر ماندگاری درمان مثبت‌نگر در گروه آزمایش در مرحله پیگیری به تأیید رسیده است.
نتیجه‌گیری: درمان مثبت‌نگر می‌تواند تأثیر مثبتی بر خودتنظیم‌گری هیجانی، کاهش اضطراب سلامتی و افزایش حمایت اجتماعی ادراک شده در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو در شهرستان تنکابن داشته باشد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
توانبخشی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
