مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.IAU.TNB.REC.1402.025
1- گروه روانشناسی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران
2- گروه مطالعات زنان و خانواده، دانشکده علوم اجتماعی و اقتصاد، دانشگاه الزهرا (س)، تهران
3- گروه مدیریت آموزشی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران
2- گروه مطالعات زنان و خانواده، دانشکده علوم اجتماعی و اقتصاد، دانشگاه الزهرا (س)، تهران
3- گروه مدیریت آموزشی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران
چکیده: (67 مشاهده)
زمینه و هدف: پژوهش‌ها نشان داده‌اند که اختلال اضطراب جدایی در انسجام خانواده و کیفیت تعامل مادر- کودک ریشه دارد. این پژوهش با هدف بررسی الگوی روابط ساختاری پیش‌بینی نشانه‌های اضطراب جدایی کودکان 5 تا 8 ساله بر اساس انسجام خانواده با میانجی‌گری احساس ناایمنی مادران انجام گرفت.
روش بررسی: روش پژوهش، توصیفی - تحلیلی از نوع مدل‌سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش را مادران کودکان 5 تا 8 ساله مبتلا به اختلال اضطراب جدایی در چهار منطقه شمال، جنوب، شرق و غرب تهران در سال 1400 تشکیل دادند که از بین آنها 242 نفر به روش در دسترس انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از نسخۀ والد مقیاس سنجش اضطراب جدایی (هان و همکاران، ۲۰۰۳)، پرسشنامه انسجام خانواده (سامانی، 1381) و مقیاس دلبستگی بزرگسال (کولینز و رید،1990) استفاده شد. تحلیل داده‌ها نیز با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و روش معادلات ساختاری در نسخۀ 22 نرم‌افزارهای SPSS و AMOS صورت گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، ضریب مسیر مستقیم بین انسجام خانواده با اضطراب جدایی کودک (001/0P=، 293/0-=Beta) منفی و معنادار و احساس ناایمنی مادر با اضطراب جدایی کودک (001/0>P، 448/0=Beta) مثبت و معنادار بود. همچنین نتایج ضریب مسیر غیرمستقیم نشان داد کرانه پایین فاصله اطمینان برای احساس ناایمنی مادر به عنوان متغیر میانجی بین انسجام خانواده با اضطراب جدایی کودک (319/0-) و کرانه بالای آن (142/0-) است که از لحاظ آماری معنادار بود (05/0>P). شاخص‌های نکویی برازش مدل مفهومی برازش داده شده نیز برابر با 14/2= df/c2، 957/0GFI=، 946/0NFI=، 970/0CFI= و 071/0=RMSEA) به دست آمد.
نتیجه گیری: یافته‌های این پژوهش می‌تواند الگویی برای کاهش نشانه‌های اضطراب جدایی کودکان از طریق تقویت انسجام خانواده و به تبع آن کاهش احساس ناایمنی مادران باشد.
روش بررسی: روش پژوهش، توصیفی - تحلیلی از نوع مدل‌سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش را مادران کودکان 5 تا 8 ساله مبتلا به اختلال اضطراب جدایی در چهار منطقه شمال، جنوب، شرق و غرب تهران در سال 1400 تشکیل دادند که از بین آنها 242 نفر به روش در دسترس انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از نسخۀ والد مقیاس سنجش اضطراب جدایی (هان و همکاران، ۲۰۰۳)، پرسشنامه انسجام خانواده (سامانی، 1381) و مقیاس دلبستگی بزرگسال (کولینز و رید،1990) استفاده شد. تحلیل داده‌ها نیز با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و روش معادلات ساختاری در نسخۀ 22 نرم‌افزارهای SPSS و AMOS صورت گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، ضریب مسیر مستقیم بین انسجام خانواده با اضطراب جدایی کودک (001/0P=، 293/0-=Beta) منفی و معنادار و احساس ناایمنی مادر با اضطراب جدایی کودک (001/0>P، 448/0=Beta) مثبت و معنادار بود. همچنین نتایج ضریب مسیر غیرمستقیم نشان داد کرانه پایین فاصله اطمینان برای احساس ناایمنی مادر به عنوان متغیر میانجی بین انسجام خانواده با اضطراب جدایی کودک (319/0-) و کرانه بالای آن (142/0-) است که از لحاظ آماری معنادار بود (05/0>P). شاخص‌های نکویی برازش مدل مفهومی برازش داده شده نیز برابر با 14/2= df/c2، 957/0GFI=، 946/0NFI=، 970/0CFI= و 071/0=RMSEA) به دست آمد.
نتیجه گیری: یافته‌های این پژوهش می‌تواند الگویی برای کاهش نشانه‌های اضطراب جدایی کودکان از طریق تقویت انسجام خانواده و به تبع آن کاهش احساس ناایمنی مادران باشد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |