زمینه و هدف: شناسایی عوامل تأثیرگذار بر طلاق می‌تواند نقش مهمی در پیشگیری از وقوع آن بازی کند. از دلایل اصلی طلاق پدیدهٔ خشونت خانگی علیه زنان است؛ بنابراین هدف مطالعهٔ حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بر خشونت خانگی (خشونت جسمانی-روان‌شناختی و خشونت جنسی) در زنان در شرف طلاق بود.
روش‌بررسی: روش پژوهش حاضر، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری را تمامی زنان در شرف طلاق مراجعه‌کننده به اورژانس‌های اجتماعی شهر تهران در شش ماه دوم سال ۱۳۹۷ به تعداد ۴۴۰ نفر تشکیل دادند. از جامعهٔ مذکور سی نفر، داوطلب مشارکت در پژوهش به‌صورت نمونه‌گیری دردسترس وارد مطالعه شدند. سپس به‌طور تصادفی در گروه گواه (پانزده نفر) و گروه آزمایش (پانزده نفر) قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده‌ها در پیش‌آزمون و پس‌آزمون برای هر دو گروه، پرسش‌نامه‌ٔ خشونت خانگی (نوری و همکاران، ۲۰۱۲) بود. گروه آزمایش در هشت جلسه به‌مدت شصت دقیقه به‌صورت هفتگی، درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد (هریس و هیز، ۲۰۱۹) را دریافت کرد؛ ولی برای گروه گواه هیچ مداخله‌ای ارائه نشد. به‌منظور تحلیل داده‌ها از آزمون خی‌دو و روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری در سطح معنا‌داری ۰٫۰۱=α از طریق نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۲ استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، پس از تعدیل نمرات پیش‌آزمون، میانگین نمرات خشونت جسمانی-روان‌شناختی (۰٫۰۰۱>p) و خشونت جنسی (۰٫۰۰۴=p ) گروه آزمایش درمقایسه با گروه گواه در پس‌آزمون به‌طور معنا‌داری کاهش داشت.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج این پژوهش نتیجه گرفته می‌شود که درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد موجب کاهش خشونت خانگی (خشونت جسمانی-روان‌شناختی و خشونت جنسی) در زنان در شرف طلاق می‌شود؛ ازاین‌رو می‌توان از آن به‌عنوان درمانی اثربخش درجهت کاهش مشکلات روان‌شناختی در زنان در شرف طلاق بهره برد.
