زمینه و هدف: یکی از مشکلات عمدهٔ کودکان دچار اختلال هماهنگی رشدی، خودکارآمدی ضعیف است. پژوهش حاضر با هدف مقایسهٔ اثر بازیهای مشارکتی و رقابتی بر خودکارآمدی کودکان دختر ابتدایی دارای اختلال هماهنگی رشدی انجام شد.
روشبررسی: روش پژوهش حاضر نیمهتجربی با طرح پیشآزمون و پسآزمون با گروه گواه بود. سیوشش کودک دارای اختلال هماهنگی رشدی، ۹تا۱۲ساله از شش مدرسهٔ دخترانهٔ شهرستان بابل که در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ مشغول به تحصیل بودند، داوطلبانه انتخاب شدند و در سه گروه گواه، بازی رقابتی و بازی مشارکتی قرار گرفتند. برای تشخیص اختلال هماهنگی رشدی از نسخهٔ اصلاحشدهٔ پرسشنامهٔ اختلال هماهنگی رشدی (ویلسون و همکاران، ۲۰۰۹) و مجموعه آزمونهای ارزیابی مهارتهای حرکتی برای کودکان-ویرایش دوم (هندرسون و همکاران، ۲۰۰۷) استفاده شد. همچنین برای ارزیابی خودکارآمدی در مراحل پیشآزمون و پسآزمون، مقیاس خودکارآمدی کودکان در تعامل با همسالان (ویلر و لد، ۱۹۸۲) بهکار رفت. گروههای تمرینی بهترتیب عبارت بودند از گروه بازی رقابتی و گروه بازی مشارکتی که بهمدت هشت هفته به تمرین پرداختند. گروه گواه نیز بهشکل فعال در اجرای برنامههای حرکتی روزمره در کنار سایر گروهها مطالعه شد. تحلیل دادهها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی LSD در سطح خطای ۰٫۰۵ با نرمافزار SPSS نسخهٔ ۱۹ صورت گرفت.
یافتهها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد، بین سه گروه (دو گروه تجربی و یک گروه گواه) در متغیر خودکارآمدی تفاوت معناداری وجود داشت (۰٫۰۰۱>p). نتایج آزمون LSD مشخص کرد، بین گروه گواه با گروه رقابتی (۰٫۰۰۵=p) و گروه مشارکتی (۰٫۰۰۱>p) تفاوت معناداری مشاهده شد؛ همچنین تفاوت معناداری بین گروه رقابتی با گروه مشارکتی وجود داشت (۰٫۰۰۱>p).
نتیجهگیری: بازیهای رقابتی و مشارکتی باعث بهبود خودکارآمدی در کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی میشوند؛ اما در مقام مقایسه، تأثیر بازیهای مشارکتی بر بهبود خودکارآمدی درمقایسه با بازیهای رقابتی بیشتر است.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |