BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-719-fa.html
، امیر قمرانی* 1
زمینه و هدف: بزرگ کردن کودک دارای نیازهای ویژه (مانند کودک دارای بیش‌فعالی-نقص‌توجه)، شرایط خاصی را برای والدین فراهم می‌کند که این شرایط همراه با تجربه اضطراب و افسردگی است و چون هیچ راهی برای رهایی و خلاص‌شدن از این شرایط وجود ندارد، فرد احساس گرفتاری می‌کند. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان مبتنی‌بر ابرازگری هیجانی بر احساس گرفتاری مادران کودکان بیش‌فعال در شهر اصفهان انجام شد.
روش‌بررسی: طرح پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعهٔ آماری پژوهش حاضر تمامی مادران با فرزند مبتلا به اختلال بیش‌فعالی-نقص‌توجه در شهر اصفهان بود. نمونه‌گیری در این مطالعه بهصورت خوشه‌ای تصادفی چندمرحله‌ای بود و تعداد ۳۰ کودک از طریق مقیاس سنجش بیش‌فعالی کانرز انتخاب و بهصورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه کنترل جایگزین شدند. ابزار پژوهش، مقیاس احساس گرفتاری (گیلبرت و آلان، ۱۹۹۸) بود. گروه آزمایش به‌مدت ۲ ماه در ۹ جلسهٔ ۱ ساعتهٔ درمانی ابرازگری هیجانی شرکت کردند. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره تجزیه‌‌و‌تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که آموزش ابرازگری هیجانی بر احساس گرفتاری بیرونی (۰٫۰۰۱>p ) و گرفتاری درونی (۰٫۰۰۱>p) تأثیر معناداری دارد.
نتیجه‌گیری: باتوجه به یافته‌های پژوهش مبنی‌بر اثربخشی آموزش ابرازگری هیجان، می‌توان از این روش برای کاهش مشکلات روان‌شناختی این گروه از مادران بهره برد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
