جلد 9 - شماره سال ۱۳۹۸
جلد (9): 78 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Omidi H, Ssjedi F, Rostami R, Bakhshi E. Group Social Skills Training on the Improvement of Social Skills in Students with Attention Deficit Hyperactivity Disorder. MEJDS 2019; 9 :78-78
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-1048-fa.html
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-1048-fa.html
امیدی حمید، ساجدی فیروزه، رستمی رضا، بخشی عنایت اله. اثربخشی آموزش گروهی مهارت‌های اجتماعی بر بهبود مهارت‌های اجتماعی دانش‌آموزان مبتلا به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی. مجله مطالعات ناتوانی. 1398; 9 () :78-78
حمید امیدی1 
، فیروزه ساجدی* 2، رضا رستمی3 ، عنایت اله بخشی2
، فیروزه ساجدی* 2، رضا رستمی3 ، عنایت اله بخشی2
1- دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی
2- دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی
3- دانشگاه تهران
2- دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی
3- دانشگاه تهران
چکیده: (4056 مشاهده)
زمینه و هدف: ضعف مهارت‌های اجتماعی تأثیر منفی بر عزت‌نفس و شناخت فردی، عملکرد اجتماعی و تحصیلی، روابط بین‌فردی و درونی کودکان با اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی می‌گذارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی مهارت‌های اجتماعی بر بهبود مهارت‌های اجتماعی و مؤلفه‌های آن در دانش‌آموزان مبتلا به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی انجام شد.
روش‌بررسی: این پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون‌پس‌آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری را دانش‌آموزان پسر ۸الی۱۲ساله، مبتلا به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی در مقطع ابتدایی شهر تهران، تشکیل دادند. تعداد ۳۲ نفر از این دانش‌آموزان به‌شیوهٔ نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شده و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (۱۶ نفر در هر گروه) قرار گرفتند. سپس با استفاده از پرسشنامه‌های اطلاعات سیاههٔ رفتاری کودک (آخنباخ، ۱۹۷۸) و فرم والدین مقیاس درجه‌بندی مهارت‌های اجتماعی (گرشام و الیوت، ۱۹۹۰)، سنجش شدند. در گروه آزمایش طی ده جلسهٔ یک‌ساعته، آموزش برنامهٔ مهارت‌های اجتماعی اجرا شد؛ اما هیچ‌گونه مداخله‌ای برای گروه گواه تا زمان اخذ پس‌آزمون صورت نگرفت. سپس هر دو گروه بعد از اتمام جلسات آموزشی و یک‌ماه بعد از آن مجدداً به مقیاس درجه‌بندی مهارت‌های اجتماعی گرشام و الیوت پاسخ دادند. داده‌ها در قالب مشخصه‌های آمار توصیفی (فراوانی و میانگین و انحراف معیار) و روش تحلیل واریانس اندازه‌های مکرر توسط نرم‌افزار آماری SPSS در سطح معناداری ۰٫۰۱ تجزیه‌وتحلیل شدند.
یافته‌ها: با‌توجه به میانگین نمرهٔ پیش‌آزمون مهارت‌های اجتماعی در گروه آزمایش (۱۹٫۶۸) با انحراف معیار (۳٫۷۳) و میانگین نمرهٔ پس‌آزمون (۳۸٫۲۵) با انحراف معیار (۳٫۳۵)، نتایج تحلیل واریانس اندازه‌های مکرر نشان داد که با آموزش گروهی مهارت‌های اجتماعی، نمرهٔ مهارت‌های اجتماعی کل و مؤلفه‌های آن (همکاری و قاطعیت و خویشتن‌داری، به‌جز مؤلفهٔ مسئولیت‌پذیری) در دانش‌آموزان پسر مبتلا به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی به‌طور معناداری افزایش یافت (۰٫۰۰۱>p) و این تأثیر یک‌ماه بعد از جلسات آموزشی نیز پایدار بود (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه‌گیری: از یافته‌های به‌دست‌آمده می‌توان نتیجه گرفت آموزش مهارت‌های اجتماعی به دانش‌آموزان مبتلا به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی می‌تواند مهارت‌های اجتماعی و مؤلفه‌های آن را در این دانش‌آموزان افزایش دهد؛ بنابراین تدوین برنامه‌های مدون آموزش مهارت‌های اجتماعی و گنجاندن آن در برنامه‌های آموزشی این کودکان به‌عنوان آموزش مکمل، مفید خواهد بود.
روش‌بررسی: این پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون‌پس‌آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری را دانش‌آموزان پسر ۸الی۱۲ساله، مبتلا به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی در مقطع ابتدایی شهر تهران، تشکیل دادند. تعداد ۳۲ نفر از این دانش‌آموزان به‌شیوهٔ نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شده و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (۱۶ نفر در هر گروه) قرار گرفتند. سپس با استفاده از پرسشنامه‌های اطلاعات سیاههٔ رفتاری کودک (آخنباخ، ۱۹۷۸) و فرم والدین مقیاس درجه‌بندی مهارت‌های اجتماعی (گرشام و الیوت، ۱۹۹۰)، سنجش شدند. در گروه آزمایش طی ده جلسهٔ یک‌ساعته، آموزش برنامهٔ مهارت‌های اجتماعی اجرا شد؛ اما هیچ‌گونه مداخله‌ای برای گروه گواه تا زمان اخذ پس‌آزمون صورت نگرفت. سپس هر دو گروه بعد از اتمام جلسات آموزشی و یک‌ماه بعد از آن مجدداً به مقیاس درجه‌بندی مهارت‌های اجتماعی گرشام و الیوت پاسخ دادند. داده‌ها در قالب مشخصه‌های آمار توصیفی (فراوانی و میانگین و انحراف معیار) و روش تحلیل واریانس اندازه‌های مکرر توسط نرم‌افزار آماری SPSS در سطح معناداری ۰٫۰۱ تجزیه‌وتحلیل شدند.
یافته‌ها: با‌توجه به میانگین نمرهٔ پیش‌آزمون مهارت‌های اجتماعی در گروه آزمایش (۱۹٫۶۸) با انحراف معیار (۳٫۷۳) و میانگین نمرهٔ پس‌آزمون (۳۸٫۲۵) با انحراف معیار (۳٫۳۵)، نتایج تحلیل واریانس اندازه‌های مکرر نشان داد که با آموزش گروهی مهارت‌های اجتماعی، نمرهٔ مهارت‌های اجتماعی کل و مؤلفه‌های آن (همکاری و قاطعیت و خویشتن‌داری، به‌جز مؤلفهٔ مسئولیت‌پذیری) در دانش‌آموزان پسر مبتلا به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی به‌طور معناداری افزایش یافت (۰٫۰۰۱>p) و این تأثیر یک‌ماه بعد از جلسات آموزشی نیز پایدار بود (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه‌گیری: از یافته‌های به‌دست‌آمده می‌توان نتیجه گرفت آموزش مهارت‌های اجتماعی به دانش‌آموزان مبتلا به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی می‌تواند مهارت‌های اجتماعی و مؤلفه‌های آن را در این دانش‌آموزان افزایش دهد؛ بنابراین تدوین برنامه‌های مدون آموزش مهارت‌های اجتماعی و گنجاندن آن در برنامه‌های آموزشی این کودکان به‌عنوان آموزش مکمل، مفید خواهد بود.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
