مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: اختلال طیف اتیسم، یکی از اختلالات فراگیر رشد در کودکان است. به خاطر مشکلات فراوان این کودکان، مادران دارای کودک مبتلا به این اختلال، استرس والدگری زیادی را تجربه می‌کنند. این پژوهش با هدف بررسی نقش میانجی‌گری شفقت خود در رابطه بین فرزندپروری ذهن‌آگاهانه با استرس والدگری مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم در شهر اصفهان انجام شد. روش بررسی :روش پژوهش همبستگی از نوع علّی بود. بدین منظور، 120 نفر از مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم مراجعه‌کننده به مراکز دولتی و خصوصی اتیسم در تابستان ۱۳۹6، براساس ملاک‌های ورود و خروج به پژوهش، به صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به پرسشنامه‌های فرزندپروری ذهن‌آگاهانه (دانکن و همکاران، ۲۰۰۹)، شفقت خود (راس و همکاران، ۲۰۱۱) و استرس والدگری (فردریچ و همکاران، ۱۹۸۳) پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها، از مدل‌سازی معادلات ساختاری استفاده گردید. یافته‌ها: نتایج مدل‌سازی معادلات ساختاری نشان داد فرزندپروری ذهن¬آگانه و شفقت خود در مجموع 26 درصد از واریانس استرس والدگری را تبیین می¬کنند که با توجه به مقادیر مربوط به حجم اثر شاخص ضریب تعیین این مقدار در حد متوسط برآورد می¬شود. همچنین اثر مستقیم هر دو متغیر فرزندپرروی ذهن¬آگاهانه و شفقت خود بر استرس والدگری به لحاظ آماری معنادار بود(048/0 = p). اثر غیرمستقیم متغیر فرزندپروری ذهن¬آگاهانه بر استرس والدگری به لحاظ آماری معنادار به دست آمد (044/0 = p). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، شفقت خود در رابطه فرزندپروی ذهن آگاهانه و استرس والدگری از نقش میانجی گری برخوردار است.

واژه‌های کلیدی: : استرس والدگری، فرزندپروری ذهن‌آگاهانه، شفقت خود، اختلال طیف اتیسم

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---