مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: پایین بودن ظرفیت‌های فردی، روانی و شخصیتی زمینـه سـاز افزایش رفتارهای پرخطر در نوجوانان اسـت. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی برنامه تقویت خانواده بر تاب‌آوری نوجوانان دارای رفتارهای پرخطر در شهر کرمانشاه بود.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. 40 نوجوان دارای رفتارهای پرخطر بر اساس کسب نمره یک انحراف معیار بالاتر از میانگین در مقیاس رفتارهای پرخطر انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش (20 نفر) و گروه گواه (20 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش در 7 جلسه آموزش برنامه تقویت خانواده به مدت 180 دقیقه و به‌صورت یک‌بار در هفته شرکت کردند؛ و دو پرسشنامه‌ی تاب آوری کونور-دیویدسون و پرسشنامه رفتارهای پرخطر بر روی آن‌ها اجرا گردید. داده ها ازطریق روش های آمار توصیفی (میانگین، انحراف استاندارد) و آمار استنباطی تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و با استفاده از نرم افزار SPSS21 تجزیه و تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازه‌های مکرر نشان داد که برنامه آموزشی تقویت خانواده منجر به افزایش تاب‌آوری نوجوانان دارای رفتارهای پرخطر گروه آزمایش  در مرحله پس آزمون و پیگیری (10/62 ±  12/13 و 21/63 ± 79/12) نسبت به گروه گواه در مرحله پس‌آزمون و پیگیری ( 36/51 ±  52/13 و  41/53 ± 21/10) شده ست (005/0≤p).
نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این پژوهش به نظر می‌رسد که برنامه تقویت خانواده، یک روش مناسب برای افزایش تاب‌آوری نوجوانان دارای رفتارهای پرخطر باشد.

واژه‌های کلیدی: تاب آوری، نوجوانان، رفتارهای پرخطر، برنامه تقویت خانواده

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---